ελευθερία ή θάνατος

Όταν πεθάνω μην ψάξεις τον τάφο μου στο χώμα αλλά στις καρδιές των ανθρώπων.
Αντίο σύντροφε Λάμπρο.

Bart Simpson & σύντροφοι απ' το εξεγερτικό ηλιοστάσιο

Δυασανασχετώ με την έννοια του κράτους, αλλά λυπάμαι για τον κόσμο στην Ελλάδα. Τα επαγγελματικά δικαιώματα χάνονται, και ανεξαρτήτως του τι προσπαθούνε να μας πείσουνε, τα επαγγελματικά δικαιώματα δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω όταν και αν η Ελλάδα βγει απ' την ύφεση. Αλλά τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι, για μένα, μικρής σημασίας σε σύγκριση με τις ελευθερίες που χάνονται. Μας παίρνουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία μέσα απ' τα χέρια μας, και δε μιλάω βέβαια για την ανεξαρτησία της Ελλάδας από ΔΝΤ, ΕΕ και τα τοιαύτα. Μιλάω για την προσωπική ελευθερία του καθενός από μας, και η καταπάτησή της δεν είναι κάτι που άρχισε τώρα, αλλά ιδιαίτερα τελευταία οι από πάνω έχουν ξεσαλώσει.

Λίγοι έχουν μείνει που εναντιώνονται σ' ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Και λέω «σ' ό,τι συμβαίνει» γιατί πλέον δεν υπάρχουν καλά να συμβαίνουν, όλα βρωμάνε και ζέχνουν. Σ' αυτούς τους λίγους που εναντιώνονται δε συγκαταλέγω τους εργατοπατέρες και λοιπούς συνδικαλιστές παρόμοιου βεληνεκούς, γιατί αυτοί πάντα ήθελαν να «δείχνουν» ότι ενδιαφέρονται για να κερδίσουν κανένα ψηφαλάκι. Μιλάω για αυτούς που παλεύουν για να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Και κάποιοι απ' αυτούς δε διστάζουν να δώσουν και τη ζωή τους γι' αυτό, γιατί η ανυπαρξία είναι ίσως προτιμότερη από μια ζωή χωρίς ελευθερία.

Ελευθερία η θάνατος λοιπόν. Όταν ήμουν στο δημοτικό και μάθαινα για το συμβολισμό της σημαίας, μετά από μία αρχική αποστροφή για το σταυρό στο πάνω δεξί μέρος, αισθάνθηκα περήφανη μαθαίνοντας ότι ο αριθμός των γραμμών της ελληνικής σημαίας συμβολίζει τον αριθμό των συλλαβών της φράσης ελευθερία ή θάνατος. Ήταν κι αυτό το ασπρογάλαζο που συμβολίζει τη θάλασσα τη δικιά μου, τη δικιά σου, που υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους, κι έδεσε το γλυκό.

Το κράτος όμως του οποίου σύμβολο είναι η σημαία που περιγράφεται παραπάνω δεν έχει σεβαστεί κανένα από τα νοήματα που συνοδεύει την ελληνική σημαία, και όχι μόνο τα ξεχνάει αλλά και πρεσβεύει τα ακριβώς αντίθετά τους όλο και περισσότερο με τα χρόνια. Για το σύνθημα ελευθερία ή θάνατος δεν τίθεται θέμα: Στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας έχουν καταπατηθεί όλες οι ατομικές ελευθερίες. Όπου με δημόσια ασφάλεια εννοείται η ασφάλεια αυτών που κλέβουν την αξία της εργασίας μας κι αυτών που δημιουργούν το καθεστώς που συντηρεί αυτή την κατάσταση. Σε θέλουν ανελεύθερο και ζωντανό, να δουλεύεις σαν το σκυλί γι' αυτούς και την καλοπέρασή τους. Αν παραμείνεις ελεύθερος παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να σε εγκλωβίσει στον ίδιο φαύλο κύκλο που βρίσκονται κι οι υπόλοιποι, τότε πρέπει να πεθάνεις. Όσο για τη θάλασσα, δεν αφήνεται να είναι δικιά μας, την ιδιωτικοποιούν ή την κρύβουν με αισχρά και γιγάντια κτίρια.

Αυτοί λοιπόν που σέβονται και που κάνουν πράξη όλα όσα συμβολίζει η ελληνική σημαία, καίνε την ελληνική σημαία και το ελληνικό κράτος τους αποκαλεί προδότες. Αλλά το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει προ πολλού προδώσει την ελληνική σημαία και ό,τι αυτή συμβολίζει. Οπότε να το προσέξουμε λίγο αυτό: Δεν είναι μόνο οι λέξεις που τους αλλάζουν το νόημά τους, δεν είναι μόνο οι σημαίες που ξεχνιούνται τα νοήματά τους, αλλά κυρίως είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ που αντιστρέφεται. Κι όταν αυτό το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν μπορούμε να το διακρίνουμε καν (κι ούτε καν αναρωτιόμαστε γιατί η λεζάντα δεν ταιριάζει με τη φωτογραφία), τότε πνιγόμαστε μέσα σε βούρκο και πεθαίνουμε χωρίς να το πάρουμε είδηση, ώστε να καταλάβουμε ότι πρέπει να ψάξουμε να βρούμε κάτι να κρατηθούμε. Δηλαδή πεθαίνουμε χωρίς προειδοποίηση από κανέναν και χωρίς συνάισθηση της κατάστασης από μέρους μας.

Toronto pig summit, June 2010

Wohin man geht, schauen die Schweine aehnlich aus... besonders wenn sie in der Flammen gebrannt werden.

σκέφτομαι και γράφω (ό,τι να 'ναι)

Πρέπει να ομολογήσω ότι όταν ήμουν μικρή έκλινα προς στην αριστερά. Κυρίως γιατί όλες μου οι γνώσεις σχετικά με κάθε είδους μικροεπαναστάσεις στην ιστορία σχετίζονταν με την αριστερά. Υπήρχαν και κάποια παρελθόντα συμβάντα σε μέλη της οικογένειάς μου, κρατήσεις, ξύλο, επιθέσεις μπάτσων. Παρ' όλ' αυτά και παρ' ότι ήμουν ιδιαίτερα διαβαστερή, ενοχλόμουν διαβάζοντας βιβλία όπως το κομμουνιστικό μανιφέστο και άλλα τέτοια εγχειρίδια. Γενικά η αναφορά και μόνο της λέξης οικονομία (με την έννοια της αγοράς και των νόμων της) μου έφερνε αποστροφή. Με ενοχλούσε να ακούω πως η οικονομία γίνεται ο μοχλός κίνησης για ο,τιδήποτε μας περιβάλλει και ό,τι μας αφορά.

Κακά τα ψέματα. Κάθε αναφορά της λέξης αναρχία από το καθεστώς συνοδεύεται από σύνδεσή της με τη βία κι όχι με τη δημιουργία και την ελευθερία. Μας χώνουν από νωρίς στο μυαλό ότι είναι ανέφικτο να οργανωθούμε χωρίς κάποιος άλλος να το κάνει αυτό για μας. Και μένουμε εκεί μέχρι κάτι να κλικ μέσα μας. Για μένα άρκεσε κάποιος να μου φερει αντίρρηση. «Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς κάποιος να παίρνει αποφάσεις.» «Αλήθεια, το νομίζεις αυτό;» Αυτό ήταν. Σε μια στιγμή όλα άλλαξαν μέσα μου.

Δεν ήταν και η μόνη πεποίθηση που απέκτησα από παρόμοιο κλικ. Αλλά υπήρχαν πράγματα για τα οποία είχα ακράδαντες απόψεις από πολύ μικρή, όπως π.χ. σχετικά με τη θρησκεία και την ύπαρξη θεού. Όμως αυτό προφανώς οφείλεται στα ερεθίσματα που είχα. Θέλω να πω, μπορούσε κανείς να έχει πρόσβαση σε βιβλία ή άρθρα εφημερίδων που έρχονταν σε ρήξη με τη γενική αποδοχή (ή υποχρέωση για αποδοχή) της εκκλησίας και κατ' επέκταση της θρησκείας και της ύπαρξης θεού. Αντίθετα, σπάνια ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην επαρχία ακούει άλλη άποψη από την κοινά αποδεκτή σχετικά με την αναρχία.

Όπως και να 'χει, η σύνδεση της οικονομίας με τη ζωή μας πάντα με απωθούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γινόταν και βομβαρδιζόμουν με αναλύσεις σχετικά με τον τρόπο που η οικονομία συμβάλλει στην ευτυχία και στη δυστυχία μας. Γιατί θεωρώ πως η ευτυχία μας έχει να κάνει με την ελευθερία μας πάνω απ' όλα. Όλα τ' άλλα επέρχονται και συνεπάγονται του ποσοστού ελευθερίας μας. Όπου στην έννοια ελευθερία συμπεριλαμβάνω την ελευθερία μας από κάθε είδους καταναγκασμό, την ελεύθερη δημιουργία, οι σκέψεις μας κι αποφάσεις μας να μην μας επιβάλλονται έμμεσα ή άμεσα από οποιονδήποτε, και κατά τον ίδιο τρόπο να μην εξαναγκάζουμε κανέναν σε πράγματα που εμείς θέλουμε γι' αυτούς.

Της ελευθερίας τίποτα δεν προαπαιτείται. Ούτε η οικονομία ουτε οι αγορές, ασχέτως αν έτσι μας παρουσιάζεται από το καθεστώς. Δεν αναφέρομαι στο χρήμα ή στα κράτη και στα σύνορά τους γιατί στον κόσμο που ονειρεύομαι δε θα υπάρχουν. Δεν αναφέρομαι ούτε στην εργασία και στα επαγγελματικά δικαιώματα, γιατί στον κόσμο που ονειρεύομαι η εργασία θα 'ναι κάτι που κάνει κανείς με χαρά γιατί μ' αυτόν τον τρόπο θα βοηθάει στο γενικό καλό της κοινωνίας όπου ζει (όχι με απαραιτήτως γεωγραφικά χαρακτηριστικά).

Για το λόγο αυτό με έλκυσε η αναρχία στην πιο αγνή της μορφή: Δεν είναι ένα μονοπάτι που ακολουθείς, αλλά ένα μονοπάτι που χαράσσεις. Εκεί όπου όλα στέκουν αγέρωχα στην πιο τέλεια μορφή τους: η αγάπη ο έρωτας η προσφορά η μητρότητα ο σεβασμός η τέχνη η επιστήμη. Εκεί όπου τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν και όλα ανήκουν σε όλους: οι άνθρωποι τα δημιουργήματα τα παιδιά η γη ο άνεμος.

Διάβασα λίγο πριν μία μικρής έκτασης συζήτηση σχετικά με τον αναρχοσυνδικαλισμό. Αναφέρεται ότι αναρχοσυνδικαλιστικά σωματεία στη Γαλλία (CGT), στην Ισπανία (CGT) και στη Γερμανία (FAU) αριθμούν γύρω στα 100,000 άτομα το καθένα. Και βγάζει κάποιος το συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα ο χώρος βρίσκεται «σε προνηπιακό στάδιο», επειδή τα νούμερα εκεί (στην Ελλάδα δηλαδή) είναι πολύ μικρότερα.

Όμως τα μέλη ενός αναρχικού συνδικάτου δεν είναι απαραιτήτως αναρχικοί, και μάλιστα όχι στη μεγάλη πλειοψηφία τους. Σημαίνει μόνο πως έχουν καταλήξει ότι ένα τέτοιου είδους συνδικάτο υπερασπίζεται καλύτερα τα εργατικά τους δικαιώματα έναντι της πλουτοκρατίας. Ίσως και να συνεπάγεται πως στην περίπτωση που η πλουτοκρατία πάψει να εκμεταλλέυεται αυτούς που παράγουν τον πλούτο της (περίπτωση που βέβαια βρίσκεται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας), οι εργαζόμενοι-μέλη των αναρχοσυνδικαλιστικών εργατικών σωματείων θα μπορούσαν με χαρά να χρησιμοποιήσουν και να ευεργετηθούν από τα πλεονεκτήματα της ελεύθερης αγοράς του καπιταλΗΣΤΡικού κόσμου.

Η δική μου εμπειρία από τον αναρχικό χώρο εκτός Ελλάδας είναι μάλλον απογοητευτική. Είτε οι συλλογικότητες αποτελούνται από υπερβολικά λίγα άτομα με αποτέλεσμα να πλήττονται από εσωτερικές διαμάχες, εμφάνιση εσωτερικών εξουσιαστών ή/και δύσκολη επικοινωνία με την υπόλοιπη κοινωνία. Είτε όλη η δύναμη και η ενέργειά τους σπαταλιέται σε πολύ συγκεκριμένους τομείς του μικρόκοσμού τους, όπως είναι οι καταλήψεις χώρων και η εξασφάλιση στέγης. Σα να λέμε δηλαδή ότι το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει στην κοινωνία είναι η έλλειψη χώρου για στέγη ή για πάρτι ή έστω για προβολές ταινιών και συζητήσεις, και αυτό είναι το μόνο που πολεμούμε.

Αξιοπερίεργο βέβαια για μένα ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι συγκεκριμένα κόμματα της αριστεράς (και μάλιστα της κοινοβουλευτικής) στην Ευρώπη υπερασπίζονται τέτοιου είδους εγχειρήματα των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων (σημείωση ότι σπάνια αναφέρεται κατά γράμμα η λέξη αναρχία και τα παράγωγά της), οι οποίες συλλογικότητες με τη σειρά τους χαιρετίζουν τέτοιες κινήσεις από μέρους της αριστεράς. Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο θα ήταν σχεδόν αδιανόητο. Υπήρξε βέβαια η επίδειξη αλληλεγγύης ως προς την προσβολή του Ρεσάλτο πέρσι από το Συνασπισμό, αλλά ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό, κι αυτό γιατί στην Ελλάδα η ενέργεια των αντιεξουσιαστικών συλλογικοτήτων δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση χώρων.

Διαφωνώ λοιπόν ριζικά με την άποψη ότι ο χώρος στην Ελλάδα βρίσκεται «σε προνηπιακό στάδιο». Το 'χω ξαναπεί και παλιότερα, δε το στηρίζω αυτό στην πίστη ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οι πιο μεγάλοι επαναστάτες. Δεν ξέρω αν είναι ότι η κρατική καταστολή είναι πιο χαλαρή εδώ (στην Ελλάδα) ή απλά οι άνθρωποι δεν την άφησαν να γίνει πιο σκληρή. Τα πολυάριθμα επεισόδια αστυνομικής βίας στην Ελλάδα ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν συνηγορούν μ' αυτή την άποψη. Μήπως δεν είναι καλά εκπαιδευμένοι ώστε να καλύπτονται και να αποκρύπτονται από τα ΜΜΕ; Ξέρω γω, κι όλες αυτές οι υπεροπλισμένες-υπερεκπαιδευμένες επίλεκτες ομάδες της αστυνομίας Γ, Δ, Ε, Ζ... ε τι είναι; Τσάμπα μας βάζουν να τους πληρώνουμε; Είναι άραγε πιο υποψιασμένος ο κόσμος, με την έννοια ότι λιγότερο εμπιστεύεται ότι η αστυνομία ή το κράτος θα τον βοηθήσει ενδεχομένως έναντι των διαρρηκτών και των τραπεζών;

Δεν ξέρω. Μερικά ενδεχόμενα βάζω κάτω να ξεχωρίσω. Αλλά άκρη δε βγάζω. Έχω και κάποιες εικόνες εμπεριών στο νου μου, που δεν μπορώ να τις απωθήσω... Σαν καρναβάλι μου φάνηκε η πολυπληθής (αλήθεια!) διαδήλωση Πρωτομαγιάς στο Παρίσι, σαν πανηγύρι που πάει ο κάθε πικραμένος να διασκεδάσει, με hot-dogs, μπαλόνια και τα τοιαύτα. Αλλού είδα διαδήλωση να καταλήγει σε τράπεζα περιτριγυρισμένη με συρματόπλεγμα στα 5-10 μέτρα απ' τους εξωτερικούς τοίχους της. Είδα διαδηλωτή να ζητάει πληροφορίες από μπάτσο. Και συλλογικότητα να διαλύεται από κάποιον που αποφάσιζε τι ήταν πιο σημαντικό από μόνος του. Αυτά. Κι άλλα. Δεν ξέρω. Συμβαίνουν και στην Ελλάδα, λες;

τέχνη του κόσμου

Επί τη ευκαιρία της τελευταίας ατάκας του μπουμπούκου Άδωνι. Όχι βέβαια ότι μας λείπουνε τα παραδείγματα μέτριων ανθρωποειδών, και στη βουλή και στις κάθε είδους διευθύνσεις και στο περιβάλλον μας, σαν να υπάρχει μία συνωμοσία από απογοητεύοντες γνωστούς φίλους συγγενείς. Είναι απ' αυτές τις διαπιστώσεις που κάνει κάποτε στη ζωή του ένα άτομο και τότε σκέφτεται ότι λάθος επέλεξε να ζήσει σε ανθρώπινη κοινωνία. Και τότε ή που θα φύγει ή που θα βρει τρόπο να εκφράσει την οργή του για όλη τη μετριότητα που απλώνεται γύρω.

Το παραπάνω είναι διασκευή από το γαλλικό πρωτότυπο.

Δεν αναφέρω τα ονόματα των καλλιτεχνών, υπάρχουν πάνω στα βίντεο. Μέχρι σήμερα αυτά τα τραγούδια έχουν τραγουδιστεί πιο πολύ απ' όλο τον κόσμο παρά από τους δημιουργούς τους. Άρα ανήκουν σ' όλους όπως κάθε υπαρκτό έργο τέχνης.

αλληλεγγύη προς όλους δελαδής;

Εντάξει, ίσως στα προηγούμενα post το έπαιξα υπέρ του δέοντος σκληροπυρηνική. Δε μετανιώνω σε καμία περίπτωση που έγραψα ό,τι έγραψα. Αλλά ως αναρχική διατηρώ με περηφάνια το δικαίωμα και την ελευθερία να αλλάξω γνώμη, αν συνειδητοποιήσω ότι έκανα λάθος σε μια παρελθούσα μου κρίση. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ότι άλλαξα γνώμη σχετικά με τις τακτικές που πρέπει να ακολουθούνται σ' αυτές τις εποχές πολέμου που ζούμε. Είναι που πιστεύω πιο πολύ ότι οι τακτικές πρέπει να ακολουθούνται πρώτα από όλα με σκοπό να προπαγανδίσουν στην κοινωνία την ιδέα της επανάστασης. Η επανάσταση που θα αλλάξει τον κόσμο δε θα επιτελεστεί από μία μικρή μειοψηφία ατόμων. Οι μικρές μειοψηφίες μπορούν μόνο να προπαγανδίσουν την μελλοντική επανάσταση και τις τακτικές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από αυτη μελλοντική πλειοψηφία των επαναστατούντων.

Μπράβο ρε giant, ευτυχώς που υπάρχουν και μη "πασιφιστές" σύντροφοι. Μπράβο και στον ανώνυμο αυτού του σχολίου, που αναρωτιέται για κάτι πολύ απλό που σπάνια ακούστηκε αυτές τις μέρες: "Είναι τραγικό να μιλάμε γιά αλληλεγγύη με τους τραπεζικούς".

Εγώ θα το πάω λίγο παραπέρα, γιατί έχει παραγίνει το κακό τελευταία: Το γεγονός ότι όλοι, αναρχικοί, πασόκοι, νεοδημοκράτες, δημόσιοι υπάλληλοι, γεωργοί κι εργάτες ζούμε στην ίδια κοινωνία, μας κάνει ως ένα βαθμό τουλάχιστο από τη μια συνένοχους στη διατήρηση του συστήματος και από την άλλη θύματά του. Είμαστε συνένοχοι γιατί αναπόφευκτα όλοι από λίγο έως πολύ έχουμε διαβρωθεί από εξουσιαστικές συμπεριφορές, κυνήγια καριέρας, συλλογές χρήματος κ.α. Και είμαστε θύματα γιατί, ο καθένας βέβαια σε διαφορετικό βαθμό, θα υποστεί επιβολή κανόνων από τους από πάνω του, η γυναίκα απ' τον άντρα, το παιδί απ' το γονιό, ενώ θα γίνει εκμετάλλευση της εργασίας του εργαζομένου για να δημιουργήσει πλεόνασμα στο αφεντικό που κατέχει τα μέσα παραγωγής.

Άρα ναι, και οι μπάτσοι και οι τραπεζικοί και οι δημοσιογράφοι είναι θύματα κάποιας όψης της καπιταλιστικής κοινωνίας. Αλλά μην τους βάζουμε στο ίδιο καζάνι με τους υπόλοιπους που απέφυγαν να γίνουν μπάτσοι (έστω των 700 ευρώ, όπως διατείνονται κάποιοι συμπαθούντες), κλέφτες βολεμένοι στις αγκάλες της τράπεζας που δημεύει σπίτια ανέργων και μεροκαματιάρηδων κι όχι τις περιουσίες των αρχικλεφταράδων πολιτικών κι επιχειρηματιών, ή ρουφιάνοι που παραβιάζουν την προσωπική ζωή εσωτερικών εχθρών αλλά σε καμία περίπτωση όλων όσων παίρνουν μίζες ή κλέβουν την αξία της εργασίας μας. Χώρια που ακόμα κι αν κάποιοι μπαίνουν σε τέτοιες δουλειές επειδή δεν μπορούν να βρουν κάτι πιο αξιοπρεπές, η προπαγάνδα που υφίστανται αφού προσληφθούν είναι τέτοια που σχεδόν πάντα δύσκολα αποφεύγεται να τους κάνει καθίκια του κερατά (με πιο τρανταχτά παραδείγματα το στρατό και τις σχολές αστυνομίας).

Ε λοιπόν αλληλεγγύη σε όλους όσους απέφυγαν να κάνουν τέτοιου είδους ανήθικες δουλειές για να βγάλουν τα προς το ζειν, αλλά όχι σε τραπεζοϋπαλλήλους, δημοσιοκάφρους και γουρούνια.

Όσο για το ατύχημα -- γιατί ατύχημα ήταν, το εξηγεί ο giant στο video -- δύσκολα θα αποφευχθεί να στιγματίσει το χώρο. Πρέπει όμως κι οι πολίτες να μάθουν τι σημαίνει κριτική σκέψη, τι σημαίνει να ψάχνεις για στοιχεία έξω απ' αυτά που βγάζουν τα καθεστωτικά μέσα. Έχουμε πόλεμο όμως, μην το γελάς μωρό μου. Έχουμε πόλεμο, συγκαλυμμένο από τον καθωσπρεπισμό τους καθεστώτος.

Στην πυρα! Στην πυρα!

Γιατί είναι αυτή η εποχή χειρότερη από τις προηγούμενες;
Ζαλισμένοι από θλίψη και φρίκη
δεν αγγίξαμε με το δάχτυλό μας τις πιο άσχημες πληγές
αφήνοντάς τες αγιάτρευτες;

Άννα Αχμάτοβα (1920)

Διαβάζω τι γίνεται τελευταία στην Ελλάδα, ένα χάος, το χάος μας. Το γεγονός ότι αφήσαμε να γιγαντωθεί το τέρας της εξουσίας είναι δικό μας φταίξιμο πάνω απ' όλα. Πάνε στην τράπεζα να βολευτείς για όλη σου τη ζωή θα πει ο γονιός, ψήφισε τον τάδε βουλευτή γιατί θα κάνει τα στραβά μάτια για το αυθαίρετο στο χωριό ή θα φτιάξει το δρόμο που θέλαμε πλάι στην παραλία ή χίλια μύρια άλλα. Αυτό είναι το ένα σκέλος του προβλήματος. Το άλλο σκέλος αλλά και η πηγή του όλου είναι η εξουσία, που παίρνει μορφή στα πρόσωπα των πολιτικών.

Οι πολιτικοί κάνουνε πολλά κακά πράγματα, και για να τα αντιμετωπίσουμε θα αρκούσε να τους εξοστρακίζαμε, να τους παίρναμε τα κεφάλια, και ακέφαλους και ήδη νεκρούς να τους κρεμάγαμε σε κρεμάλες στην πλατεία του χωριού, τις οποίες κρεμάλες θα καίγαμε. Τρεις θάνατοι για κάθε καθίκι. Αν από κει και πέρα θεσπιζόταν και μία παρόμοια τελετή για όποιον πήγαινε να κάνει παρόμοιες ενέργειες, ε τι στον πούστη, κάποια στιγμή θα βρισκόμασταν σε κείνο το εκπληκτικό σημείο της μελλοντικής ιστορίας του κόσμου, όπου θα είχε εξαφανιστεί κάθε ίχνος εξουσιαστικής συμπεριφοράς.

Δεν είμαι καμιά πασιφίστρια. Αγαπώ την ειρήνη, αλλά όσο έχουμε πόλεμο θα πολεμήσω και θα υπεραμυνθώ του δικαιώματος του καθένα να σκοτώσει τ' αφεντικό του, της κάθε γυναίκας να σκοτώσει το δυνάστη άντρα της, του κάθε παιδιού να σκοτώσει το σαδιστή γονιό. Έχω υπάρξει θύμα και των τριών περιπτώσεων (άμεσα ή έμμεσα -- γιατί δεν πρέπει να παραβλέπουμε την ευθύνη ΚΑΙ του παθητικού θεατή εγκλημάτων), και δυστυχώς δεν εκτέλεσα κανέναν απ' αυτούς. Ξεπέρασα τα προβλήματα και ζω τώρα με μια αξιοπρεπή δουλειά κι έναν αξιοπρεπή μισθό (που μου επιτρέπει παρεμπίπτοντος να δίνω λεφτά στους μεροκαματιάρηδες γονείς μου), αλλά νιώθω φταίχτης. Το γεγονός ότι δεν έπραξα καμία δολοφονία, επέτρεψε το τέρας της εξουσίας, της όποιας εξουσίας, να γιγαντωθεί και να πολλαπλασιαστεί.

Γι' αυτό σου λέω πια μωρό μου, στην πυρά όλα, στην πυρά. Και μέσα απ' τις στάχτες θα αναδυθεί ένας καλύτερος κόσμος. Το σασί της σημερινής κοινωνίας είναι τόσο σαθρό, που μόνο με την ολοσχερή καταστροφή της μπορούμε να έχουμε βάσιμη την ελπίδα ότι οι μελλοντικές γενιές θα ζήσουν σ' έναν κόσμο καλύτερο απ' αυτόν που γνωρίσαμε εμείς.

a las barricadas

Από την ομάδα έκρυθμων φοιτητών Χαροκοπείου Αναστροφή, ένα απόσπασμα από τις ιστορίες από τους ανθρώπους του καλαμποκιού του Marcos.

Είναι μαλάκες ρε, είναι απίστευτο...

Αλληλεγγύη στο Νίκο Κουνταρδά, μαθαίνω ότι λίγο δουλεύει, αλλά ...να μωρέ υπάρχουν αυτοί που παλεύουν και υπάρχουν κι αυτοί που εφησυχάζουν στην πολυθρόνα τους, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κάποιοι που παλεύουν...

Διάβαζα το βιβλίο του Ignacio Ramone "Μαρκος: Η εξεγερμένη αξιοπρέπεια". Θυμάμαι, λέει κάπου ότι οι Ζαπατίστας, όπως κι όλοι οι εξεγερμένοι, είναι καταδικασμένοι να χαθούν όταν επιτύχουν αυτό που επιδιώκουν. Το καταλαβαίνω, είναι κάπως σαν αυτό που λέει ο Ehrlich στο "Reinventing anarchy, again" σχετικά με τη μαύρη σημαία μας, που συμβολίζει μέσα στ' άλλα θρήνο για όλους τους καταπιεσμένους, για όλους που εξεγέρθηκαν και τιμωρήθηκαν. Λυπόμαστε που συμβολίζει αυτά, κι αν κι είναι όμορφο το μαύρο, δουλεύουμε για τη μέρα που ένα τέτοιο σύμβολο δε θα χρειάζεται πια να το κουβαλάμε.

Λίγα λόγια, μετά από το μαραθώνιο. Αλλήλεγγύη σ' όλους τους φυλακισμένους του κράτους, τους μετανάστες, τους ξενοδοχοϋπάλληλους τα καλοκαίρια στα νησιά. Αλληλεγγύη στους μετανάστες, σε όσους είχαν αντιρρήσεις κι απολύθηκαν, σ' όσους αναγκάζονται να υπηρετούν τον κάθε παπάρα που νομίζει ότι σου κάνει και χάρη που σε πήρε στη δούλεψή του (δηλ. κλέβει την αξία της εργασίας σου). Αλληλεγγύη, και παρακαλώ, όχι απ' τον καναπέ μας...

χούντα στην Ελλάδα

From today on, I have no doubt: Greece is under a dictatorship regime. Nowadays in the streets in the area of Exarchia, Athens, the policemen are about to be more than the people walking around. On certain nights policemen enter bars, cafes or apartments, they search for anything that could potentially used as a weapon, and arrest people simply for their presence in Exarchia.

After the panhellenic mass demonstrations against the mass demonstrations for education and against the police violence, which were not accompanied by any violent side-events by the demonstrators, the police special forces attempted to arrest groups of demonstrators for NO reason.

In particular, in Athens, a group of the demonstrators were ruled out in Aeschylus St. The policemen started by attacking an old lady, so that the common sense arouses people to react. The people who were about to be arrested entered a small shop, whose owner called forth the police to arrest him instead of the young students in his shop. Other people followed his example and asked the policemen: "How many arrests did they order you for today? We will gather as many as you want, but let the rest of the kids go away." Some lawyers who arrived to Aeschylus St. to help the people embattled in the little shop told the policemen that what they attempted to do was illegal, i.e. to arrest people without them having done anything.

The policemen did not reply back neither to the people who were asking to be arrested instead of the demonstrators nor to the lawyers. Of course. No single space for critical thinking. Just following orders.

Those incidents are shown in the video embedded above. Unfortunately there are no english subtitles. If I find the actual video (and not only embedded), I will be able to put subtitles on my own. In this case or if I find the video with subtitles, I will update the link.

do Mexico, de subcomandante Marcos..

Espero no haber dicho una grosería, lo que quise decir fue Compañera, compañero, Grecia rebelde. Nosotros, los mas pequenos, desde este rincon del mundo te saludamos. Recibe nuestro respeto y admiracion por lo que piensas y haces. Desde lejos aprendemos de ti. Gracias.

Subcomandante Marcos

Israeli attack on Gaza

Last Saturday Israel started attacking fragmented Palestina. Since then and until yesterday night, 400 Palestinians are dead and 2,000 Palestinians have been injured by the Israeli war machine. The reason is the same as always: the Palestinian resistance towards the oppression and the tearing into pieces of their land by Israel.

The western politicians announce that the responsibility for the gradation of violence in Gaza lies on Hamas alone (Angela Merkell, Ναυτεμπορική). At the same time the media only show the fireworks for the new year's eve. They will not bother the average citizen by references to the 450 cars that were burnt yesterday night in the suburbs of french cities (from the Independent). Neither will there be any mention to the manifestations that took place in greek cities in solidarity to Palestine, prisoners, and against the state violence, nor to the fires set to cars and banks (from IMC Athens).

Hence the average citizen will be left to happily pass to the new year, with no worries, since he/she owns a credit card which will help him/her disown his/her existence. Whoever still belongs to him/her own self can see what the massacre of the palestinians looks like at IMC UK.

uprisings in other places?

I read the article from the Collective Reinventions very thoroughly, and I was enthusiastic to acknowledge that it was one of the more to-the-point reviews and reasoning about the greek uprisings. I want to focus on the two facts they mention:

1. The greek rebellion of the past few days of course has local characteristics, but in the end one thing is achieved: to make visible the connection between the bad social conditions, the economic situation, and the police arrogance (the least hideus way to call their behavior). This connection is one of the most profound and valuable things achieved during these events.
2. If the greek movement is to be spread around (as already has, not only in France as the Collective Reinventions mention - solidarity movements have occurred in a big list of countries and cities in all continents), then a blind imitation will not produce any result. For example, it is probably true, even though i have no personal experience, that to such riots and to throwing of e.g. Molotov cocktails, US policemen would react by shooting much more easily than in Greece. Second, in the U.S. and many other countries, there is no such thing as city areas where police is not allowed to enter (and thus people-protesters are sheltered from police inside those areas), while in Greece the university asylum makes greek universities police-no-go areas (although they have attempted to ban the asylum, see here).

Nevertheless, a non-blind imitation does not necessarily proclaim that the greek events cannot be repeated in other countries. For instance, there was a nice text written in solidarity to the greek movement in Dublin (see e.g. here). Ireland might not have the low social standards of Greece, but they can connect to the current incidents through the countless deaths in police departments. On the other hand, I am sure that spontaneous thinking and imagination could come up with some other kind of convenience to take the place of the absence of police-no-go areas. After all, the greek uprising was ignited completely spontaneously right after the murder of Alexis. This could be a matter of very fruitful debate.

This struggle does not belong to Greece alone. The problems of Greece are problems of a deeply repressive capitalist world order. What is happening on the Greek barricades is happening elsewhere and everywhere. We hope that the fruits of our struggles and uprisings will yield a better and more just world for all. The time has come and the people will not back down.

from a text published here
and signed by David Hoff and others

At the time being, there not so many people in the occupied buildings any more in Greece, but the riots go on, in the sense that at least in Athens there are still calls to take part in various demonstrations every day. Let's hope that this is just a break from more hard core situations, and that the movement will recover soon, demanding everything we are not given.

το σύνθημα που ενώνει

Χωρίς να παραγνωρίζω ότι οι μπάτσοι είναι μαριονέτες των εξουσιαστών τους... (και "μας")

COPS-PIGS-MURDERERS

A manual on how to help a french learn the widespread phrase "cops-pigs-murderers". Sent from a friend in Paris.

tout le monde peut parler grec
Όλος ο κόσμος μπορεί να μιλήσει ελληνικά
All the world can speak greek

The city is on fire

Here is a song written inside the Polytechnic University of Athens on 07/12/2008.

Όμορφη πόλη άσχημα καίγεσαι - Γιώργος Σαρρής
Beautiful city, burning ugly - Giorgos Sarris

and another one written ...in the memory of Alexis

Πρίγκιπες - Αλέξανδρος Ζαχαριάδης
Princes - Alexandros Zachariadis

igniting a global revolution?

I learn what's happening in Greece through the internet, since I'm not there to take part. On one hand I am sorry for that. On the other hand, I can make use of my duty to give out our sight of seeing things. Additionally, I am kind of privileged, since I learn the truth through independent media, and not through THEIR media. That is to say, I learn the truth and not THEIR attempts to (dis)orient the public opinion.

The authorities keep on talking about the private property being destroyed. What they don't say is that they are the ones who do that. They even announced that the National Library was set on fire by anarchists, while it was their dogs who set it one fire, and anarchists were trying to put it off.

People around me are not so well activated politically. Still, some people ask. My first comment was this: For the last years I thought that the only hope for a global revolution is if it starts from Latin America. I would never believe it could start from Europe - any part of it. I don't mind if all greek cities are burnt due to the uprising of people. I see the virus spreading around.

As far as it has to do with the political consciousness in Europe, any manifestation occurring in large scale in Europe in the last years stayed here. In this sense, it was problematic, because it never exceeded the european borders, any previous gathering of riots in Europe has been turning back to itself, not having the strength to spread more - and then vanished. It is the first time that manifestations in Europe exceed its borders: Solidarity movements not only in Madrid, Berlin, Hamburg, London, Rome, Barcelona, Paris, Bordeau, but also in Turkey, in America, in Australia. And from Al Jazeera: "Here is a people who revolt. From Morocco to Saudi Arabia, they fuck us every day, they perform violence on us, they steal from us, spit on us, and we keep sleeping. In Greece, a boy was murdered and everybody revolted."

The above was cited (in greek) in an article in the forum at the web site of the greek social forum. By the way, in Al Jazeera I read the only reasonable article about the riots in Greece. And this includes every single web site, both in Greece and out of it, that is driven from well known newspapers or mass media: The approaches of ALL of them are not only clearly biased, but also highly acting towards of the disorientation of public opinion.

For me, what's happening now in Greece is hopeful. I don't believe that the police in Greece is worse than anywhere else, and also I don't believe that the government is more corrupted. Police as means to regulate the behavior of people, and governments as providing authoritarian hats above our heads (to say the least that they do...), by definition do not do any good. But people have had enough. I can only believe that some of those who take part in the riots are not completely conscious with respect to what they revolt against.

But this is not a lack of prospect. It is only that there so many things that make our lives miserable. This insurrection is important because it's not blind. The riots reflect an ignition of imagination, inspiration, they reflect our original political thought against the typical sayings of the politicians worldwide. They reflect our need to use the public space that we are taken away from, to be free, not watched by any Big Brother, not stolen our work's worth.

In the end, all these things apply to everybody, no matter the city, no matter the country, no matter the continent. And it is due to this that the greek virus spreads around so rapidly. In these days that things run in a speed a thousand times larger than previously, my hope is that the speed becomes even larger. And that the uprisings reach every small village in Argentina, Zimbabwe and India, and China, Vietnam and New Zealand. That is to say, all around earth.

A few years ago, a friend had said that the only way that a global uprising on earth takes place is the crisis that will occur when petroleum has all been consumed. I am excited in the idea that such an uprising might occur much earlier... and not because of the laws of the market, but coming right out of self-organized criticality, confirming that nature is a self-organized system, consisting of smaller self-organized systems.

for the accidental assassinations...

On Saturday 6th, a 16-year-old boy killed by a policeman. Athens, Greece. From that moment on, riots occur all over Greece, attacks to banks, cars are burnt, the people revolt... The only thing the prime minister says is, "The guilty ones will be punished". Of course he's not talking about the murderer, but about the people expressing their rage. How can the destruction of some ATMs, cars and shops veil the murder of a teenage boy?

The little man sits on his big couch in front of his TV, he swallows everything the journalists will show him, he will not hold on for a minute to think for himself, what happened, if there is any reasoning for rage - whether it can stand up to the reasoning of the assassination of a teenager, who could be his son! (...if his son was not a sheep following the trends and going to the big night clubs every Saturday night, and asking for Armani jeans and Timberland shoes to be bought from the tiny salaries of the tiny parents...)

Χαμένη... χαμένοι... μακριά... Κι εγώ εδώ, μην μπορώντας να συμμετέχω... Με το που το μαθαίνω, αμέσως στο indymedia, κι αυτό δε λειτουργούσε. (Γιατί άραγε? Άκουσα πως παρακολουθείται.. Ούτε τον 1431 μέσω internet μπορούσα να πιάσω, μόνο αμυδρά τον 98fm.)

Today, two days after the assassination, the connections have recovered, but, fortunately, the riots do not seem to stop. The majority of the greek universities are under the occupation of students, manifestations, riots in every little city. Yesterday night there were manifestations organized at 3 a.m. For me, this is all fully understood and justified. We have to destroy the state, in order to construct utopia. Since the state is still on her feet, supported by all the small merchandisers, it is all of them who put the gun in the hand of the policeman. And the gun was armed by the law, who keep punishing with nothing more than minimal charges the accidental assassinations by the police forces, the policeman is no more than a sheep exploiting its privileges.

authoritarian behavior

Authoritarian behavior is usual as the propaganda we receive during our lives brainwashes us that there is no vital society with no hierarchical schemes to form it. We come to believe that one will be more happy as higher is one's position on the hierarchical scale. (Sometimes) unconsciously one is authoritative, likes to order, to dominate, to violate one's relations with other people, to rule others to live their lives in one's likes. This can be seen even in small things (the way a person talks to his/her friend, the way that the parents treat towards their kids etc.), and can extend to monstrous results (e.g. home violence).

towards the free society

There are four methods in the aim to achieve anything:

1. Self-education. You have to study and educate yourself, you have to know what has been tried in the past, the successes and failures. You have to let yourself free to reconsider things, reform ideas, nothing has to stay still and steady.
2. Information. You have to inform and educate the others, to make them see the world from your eyes. Be brave and sincere. Providing false information will do no good. The goal is to show people why you believe in what you believe. It is up to the individual to decide if you are right or insane.
3. Armed action. Things have to be destroyed, in order for a new world to come out. Destruction is a means of propaganda against private property. Violence makes history proceed, every big change during the history of civilization occurred after big riots and violent actions.

Education and violence are the methods that any authority uses in order to gain and maintain its power. These have to be also the methods that insurgency has to use in order to achieve any objective (Alfredo Bonanno, History and Practice of Rebellion, Catania, 1991). Of course the means used in practice by a governing authority and any opposing group differ.

1. An authoritarian institution will give well-filtered information, in order that it gains more power (it will not but little refer to hunger strikes and riots opposing to authoritarian ruling; the TV's heading news almost always are about the economy of the capitalistic system). A rebellious gang will use information to open the eyes of people (through leaflets, documentaries free to public etc.).
2. A boss will educate his slaves so that they produce more and the value of their work will largely go to the boss' pockets (see specialized education in universities, segmentation of knowledge). The rebels would attempt to undo the damage done to the people from brainwashing about the need of hierarchy and the meritocracy as being a nice term excusing private property (through talks, conversations, reasoning).
3. A governing state will use violence to maintain its dominance and to suppress any emerging power (see wars by USA and NATO, Yugoslavia, Afghanistan, Iraq...). The proletariat will act violently to show its opposition to the regime (armed actions; destruction of any derivative of capitalism i.e. everything, but mainly banks, police cars, McDonald's...; murders of corrupted representatives of the system).

With these it becomes obvious that we all use the same methods, perhaps in different fractions of the total action taken up. In order to change the world we are to use the available means, which depend on the level of technology and our tendencies/abilities. But we have to be sincere and let ourselves see behind the screen with which they cover the truth. There are plenty of things to say with respect to the above matters, but my main point in this post is to state that under certain circumstances, all means are needed to taken up so that the goal of a free society is achieved.

Maybe sometimes one action can be seen as an exaggeration, but we will never know if we don't try. Acts of rebellion in our depressive society will make us shine as a star in the dark sky, from the inside and at the outside. We have to let such feelings diffuse in all fields of our lives, and the methods to achieve a better world cannot be limited in the talks with our companions, but also at work, in the relations with the boss, with the parents, the friends.

μετά τον Αύγουστο

Είναι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια, πόσο λίγο αλλάζουν τα πράγματα. Αλλά πάλι, νομίζω πως αύριο θα το σκέφτομαι υπό διαφορετικό πρίσμα, σαν όλα να 'χουν αλλάξει. Ο καιρός πως αρχίζει να κρυώνει, πώς αρχίζει να φεύγει ο κόσμος απ' το νησί, κι εγώ 10 χρόνια πιο μεγάλη, όλα ίδια κι όλα διαφορετικά.

Είναι η εποχή που γεννάνε τα ζουζούνια. Τα 'χα ξεχάσει αυτά. Τα κουνούπια πεθαίνουν, κάποια είδη πεταλούδας γεννούν, η σαιζόν βρίσκεται στο σημείο όπου φεύγουν οι νέοι κι έρχονται οι γέροι, αλλά πάραυτα οι τουρίστες αραιώνουν, έρχεται άλλος κόσμος, οι φοιτητές, οι δάσκαλοι.

Είδα πριν καμιά βδομάδα την καθηγήτρια που μ' είχε αποβαλλει επειδή είχα διαφορετική άποψη απ' αυτή στο θέμα της έκθεσης. Είχα απογοητευτεί τότε, ήταν η πιο νέα καθηγήτρια, μόλις πρέπει να 'χε προσληφθεί κι εξορίστηκε σ' ακριτικό νησί. Έλεγα είναι δυνατόν, να αποβάλλεις μαθητή επειδή έχει διαφορετική άποψη στην έκθεση, όπου υποτίθεται σου δίνουν κατευθύνσεις στο πώς να αναπτύσσεις τη σκέψη σου με επιχειρήματά... Αλλά αυτό που μας έδιναν στην πραγματικότητα ήταν κατευθύνσεις στο πώς να αναπτύσσεις τη δική τους σκέψη με δικά τους επιχειρήματα.

Σάμπως αυτή η τύπισσα ήθελε να επιβάλλει την άποψή της; Πρόβατο ήταν κι αυτή, το πιο υπάκουο. Ένας πομπός για να μεταφέρει επάξια τις κραταίες γνώμες στα παιδιά, που στη λαχτάρα τους να μπούνε στο πανεπιστήμιο (και να ευχαριστήσουν έτσι οικογένεια-περιφέρεια και το προσωπικό τους εγώ), παπαγάλιζαν ότι τους δινόταν.

Τελοσπάντων. Γυρίζω στα δικά μου. Είδα πολλούς και σε κάθε νέα χαιρετούρα εγώ να γυρνάω στη φίλη μου "Θύμισέ μου ποιος ήταν αυτός που χαιρέτησα". Αρχίζω να ξαναγνωρίσω τον κόσμο που σκάει μύτη στο νησί μετά τον Αύγουστο. Σαν πρωτόγνωρο μου φαίνεται. Θα συνεχίσω τα μπάνια μέσα στο χειμώνα όπως και παλιά, δυο βήματα το σπίτι μου απ' τη θάλασσα. Όπως παλιά αλλά εγώ πάλι είμαι άλλη από τότε. Πόσο άλλη, θα δείξει.

Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου