a las barricadas

Από την ομάδα έκρυθμων φοιτητών Χαροκοπείου Αναστροφή, ένα απόσπασμα από τις ιστορίες από τους ανθρώπους του καλαμποκιού του Marcos.

Είναι μαλάκες ρε, είναι απίστευτο...

Αλληλεγγύη στο Νίκο Κουνταρδά, μαθαίνω ότι λίγο δουλεύει, αλλά ...να μωρέ υπάρχουν αυτοί που παλεύουν και υπάρχουν κι αυτοί που εφησυχάζουν στην πολυθρόνα τους, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κάποιοι που παλεύουν...

Διάβαζα το βιβλίο του Ignacio Ramone "Μαρκος: Η εξεγερμένη αξιοπρέπεια". Θυμάμαι, λέει κάπου ότι οι Ζαπατίστας, όπως κι όλοι οι εξεγερμένοι, είναι καταδικασμένοι να χαθούν όταν επιτύχουν αυτό που επιδιώκουν. Το καταλαβαίνω, είναι κάπως σαν αυτό που λέει ο Ehrlich στο "Reinventing anarchy, again" σχετικά με τη μαύρη σημαία μας, που συμβολίζει μέσα στ' άλλα θρήνο για όλους τους καταπιεσμένους, για όλους που εξεγέρθηκαν και τιμωρήθηκαν. Λυπόμαστε που συμβολίζει αυτά, κι αν κι είναι όμορφο το μαύρο, δουλεύουμε για τη μέρα που ένα τέτοιο σύμβολο δε θα χρειάζεται πια να το κουβαλάμε.

Λίγα λόγια, μετά από το μαραθώνιο. Αλλήλεγγύη σ' όλους τους φυλακισμένους του κράτους, τους μετανάστες, τους ξενοδοχοϋπάλληλους τα καλοκαίρια στα νησιά. Αλληλεγγύη στους μετανάστες, σε όσους είχαν αντιρρήσεις κι απολύθηκαν, σ' όσους αναγκάζονται να υπηρετούν τον κάθε παπάρα που νομίζει ότι σου κάνει και χάρη που σε πήρε στη δούλεψή του (δηλ. κλέβει την αξία της εργασίας σου). Αλληλεγγύη, και παρακαλώ, όχι απ' τον καναπέ μας...