μετά τον Αύγουστο

Είναι περίεργο, μετά από τόσα χρόνια, πόσο λίγο αλλάζουν τα πράγματα. Αλλά πάλι, νομίζω πως αύριο θα το σκέφτομαι υπό διαφορετικό πρίσμα, σαν όλα να 'χουν αλλάξει. Ο καιρός πως αρχίζει να κρυώνει, πώς αρχίζει να φεύγει ο κόσμος απ' το νησί, κι εγώ 10 χρόνια πιο μεγάλη, όλα ίδια κι όλα διαφορετικά.

Είναι η εποχή που γεννάνε τα ζουζούνια. Τα 'χα ξεχάσει αυτά. Τα κουνούπια πεθαίνουν, κάποια είδη πεταλούδας γεννούν, η σαιζόν βρίσκεται στο σημείο όπου φεύγουν οι νέοι κι έρχονται οι γέροι, αλλά πάραυτα οι τουρίστες αραιώνουν, έρχεται άλλος κόσμος, οι φοιτητές, οι δάσκαλοι.

Είδα πριν καμιά βδομάδα την καθηγήτρια που μ' είχε αποβαλλει επειδή είχα διαφορετική άποψη απ' αυτή στο θέμα της έκθεσης. Είχα απογοητευτεί τότε, ήταν η πιο νέα καθηγήτρια, μόλις πρέπει να 'χε προσληφθεί κι εξορίστηκε σ' ακριτικό νησί. Έλεγα είναι δυνατόν, να αποβάλλεις μαθητή επειδή έχει διαφορετική άποψη στην έκθεση, όπου υποτίθεται σου δίνουν κατευθύνσεις στο πώς να αναπτύσσεις τη σκέψη σου με επιχειρήματά... Αλλά αυτό που μας έδιναν στην πραγματικότητα ήταν κατευθύνσεις στο πώς να αναπτύσσεις τη δική τους σκέψη με δικά τους επιχειρήματα.

Σάμπως αυτή η τύπισσα ήθελε να επιβάλλει την άποψή της; Πρόβατο ήταν κι αυτή, το πιο υπάκουο. Ένας πομπός για να μεταφέρει επάξια τις κραταίες γνώμες στα παιδιά, που στη λαχτάρα τους να μπούνε στο πανεπιστήμιο (και να ευχαριστήσουν έτσι οικογένεια-περιφέρεια και το προσωπικό τους εγώ), παπαγάλιζαν ότι τους δινόταν.

Τελοσπάντων. Γυρίζω στα δικά μου. Είδα πολλούς και σε κάθε νέα χαιρετούρα εγώ να γυρνάω στη φίλη μου "Θύμισέ μου ποιος ήταν αυτός που χαιρέτησα". Αρχίζω να ξαναγνωρίσω τον κόσμο που σκάει μύτη στο νησί μετά τον Αύγουστο. Σαν πρωτόγνωρο μου φαίνεται. Θα συνεχίσω τα μπάνια μέσα στο χειμώνα όπως και παλιά, δυο βήματα το σπίτι μου απ' τη θάλασσα. Όπως παλιά αλλά εγώ πάλι είμαι άλλη από τότε. Πόσο άλλη, θα δείξει.