επίφαση δημοκρατίας

Δεν έχω τη δημοκρατία ως το βέλτιστο που θα μπορούσε να μας συμβεί. Θέλω να πω, τη δημοκρατία στη μορφή που μας την επιβάλλουν σήμερα. Εγώ θέλω μια δημοκρατία συμμετοχική (όχι όπως αυτή που ψευδώς υποσχέθηκε ο Παπανδρέου). Μία δημοκρατία όπου όλοι θα παίρνουν μέρος στις επιμέρους αποφάσεις (και δεν είναι ουτοπικό αυτό, και δε χρειάζεται για κάθε απόφαση να γίνονται εκλογές που θα κοστίσουν, μπορεί με καλή οργάνωση να επιτευχθεί κάτι τέτοιο μέσω internet).

Κι αν πρέπει ντε και καλά να έχουμε αντιπροσώπευση, να ψηφίζουμε πρόσωπα κι όχι κόμματα. Ακόμα κι αν υπάρχουν κόμματα-ομάδες, δεν μπορεί καθένας που διαφωνεί με την άποψη του αρχηγού να εκδιώχνεται απ' την ομάδα του. Πού είναι η δημοκρατία; Και για σημαντικά θέματα, πρέπει να ζητάνε έτσι κι αλλιώς τη συγκατάθεση του λαού με δημοψηφίσματα. Όπως για παράδειγμα για τη χρηματοδότησή τους, για την ευθύνη τους για τα διάφορα σκάνδαλα, οικονομικά και μη. Θα 'πρεπε να αλλάξει μάλιστα και το καθεστώς περί παραγραφής αδικημάτων μετά από κάποιο διάστημα.

Και δε λέω να μπούνε φυλακή όσοι έφταιξαν, όχι, το σωφρονιστικό σύστημα με απωθεί. Αλλά η δίκη θα 'πρεπε να γίνει, να φανεί ποιος είναι ο ένοχος. Και ό,τι λεφτά έκλεψε να τα δώσει πίσω. Άμεση δήμευση περιουσίας. Να σου πω εγώ για πότε ξεπληρώνεται το χρέος.

Αναφερόμενη βέβαια στην περιουσία του πολιτικού, μη νομίσει κανείς πως δεν είμαι κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Αλλά να, θέλω να πω μ' όλ' αυτά, πως πρέπει να ξαναδώσουμε στις λέξεις το πραγματικό τους νόημα. Δεν μπορεί να λένε ότι με την αστυνομική βία, καταπάτηση δικαιωμάτων εργαζομένων και πολιτών γενικά, περικοπές σε υγεία και παιδεία, υπερασπίζονται τη δημοκρατία.

Δεν μπορούνε να λένε για τρομοκρατία και ν' αναφέρονται σε ανθρώπους που επιτίθενται σε αστυνομικούς ή πολιτικούς. Τρομοκρατία είναι η επικράτηση του τρόμου, κι είμαι σίγουρη ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι αυτό που φοβάται, αλλά αντίθετα, φοβάται την πείνα, τη νοσταλγία, τη μοναξιά, τη μη ικανοποίηση των βασικών αναγκών όπως για ψυχαγωγία και παιδεία. Κι ο τρόμος από την έλλειψη αυτών των τελευταίων δεν προέρχεται από αυτούς που πολεμούν το κράτος αλλά απ' το ίδιο το κράτος. «Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης.» Ο πολιτικός θα έπρεπε να υπηρετεί τον πολίτη (όπως κι ο δημόσιος υπάλληλος). Να κι άλλη λέξη της οποίας η σημασία έχει ξεχαστεί.

Η φορολογία είναι ο τρόπος του κράτους να μαζεύει χρήματα από τους πολίτες για να οργανώνει τη διενέργεια δημόσιων έργων που θα βελτιώσουν τη ζωή του πολίτη. Τα χρήματα θα 'πρεπε να μαζεύονται πραγματικά με τα έσοδα του καθενός, και να υπάρχει ένα εισόδημα πλαφόν, κάτω από το οποίο δε θα αποδίδεις τίποτα στο κράτος. Κι όχι να μη φορολογείς εφοπλιστές ή μεγάλες επιχειρήσεις, με την δικαιολογία ότι αυτοί προσφέρουν δουλειά στον κόσμο. Η φορολόγηση δε θα 'πρεπε να γίνεται καν αναλογικά, το πλαφόν θα 'πρεπε να ισχύει και προς τα κάτω αλλά και προς τα πάνω. Δηλαδή όσοι κερδίζουν πάνω απ' το πλαφόν, θα 'πρεπε όλο το επιπλέον ποσό να αποδίδεται στο κράτος. Έτσι θα εκμηδενιστούν οι ανισότητες, αλλά και θα γίνει κατανοητό ότι το χρήμα είναι άχρηστο.

Κανένας άλλωστε δεν αξίζει περισσότερο από κάποιον άλλο. Το ίδιο αξίζει η δουλειά του επιστήμονα που προσπαθεί να βοηθήσει στην κατανόηση του κόσμου μας, το ίδιο και η δουλειά του οδοκαθαριστή που προστατεύει τη δημόσια υγεία. Το ίδιο αξιζει η δουλειά του μηχανικού που σχεδιάζει μια γέφυρα, το ίδιο και του υδραυλικού που φτιάχνει τη βρύση του σπιτιού του. Το ίδιο αξίζει η δουλειά του δασκάλου, το ίδιο και του δικαστή (που σήμερα ανταμείβεται με πολύ περισσότερα χρήματα, αλλά αν έλειπαν οι ανισότητες θα ήταν άχρηστος).

Το σύστημα βρωμάει από τη βάση του, κι η βάση όλων είναι η γλώσσα και τα εργαλεία της, οι λέξεις. Αν δεν πούμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα, αν δε δούμε, ακόμα κι ετυμολογικά τι σημαίνουν και τι κουβαλάνε από πίσω τους, δεν πρόκειται να μπορέσουμε να ονειρευτούμε και να επιδιώξουμε του αδύνατο.