το ξεμπρόστιασμα του ελλείμματος δημοκρατίας

Παρακολουθώ την επικαιρότητα σχεδόν μουδιασμένη εδώ και δυο χρόνια. Δε θα δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να ψηφίσει, όχι γιατί δεν πιστεύω ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά γιατί δεν θα προτιμήσω το ανεκτό απ' το κακό. Θέλω το καλύτερο δυνατό, κι ας φαίνεται αδύνατο.

Παρ' όλ' αυτά, εύχομαι μ' όλη μου τη δύναμη να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τα παλιά. Με όλα τα παλιά. Νοοτροπίες, πολιτικές, πελατειακές σχέσεις. Και να φύγει ο φόβος ότι οι εκβιασμοί θα πιάσουν. Κι ας ελπίσουμε ότι η μεγάλη αποχή θα δώσει σ' αυτούς που μπορούν το άλλοθι που χρειάζεται για να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο έρχονται άνθρωποι στην εξουσία.

Δεν έχω σπουδάσει νομική ούτε πολιτικές επιστήμες, αλλά κι ούτε γνωρίζω με λεπτομέρεια πως λειτουργεί το εκλογικό σύστημα όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση, αλλά ήταν προφανές πως κάτι δε λειτουργεί σωστά εδώ και πολλά χρόνια. Και αντίθετα με αρκετούς του χώρου, πιστεύω ότι η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος ήταν από τη μια ο τρόπος του Παπανδρέου να πει ότι αν ο λαός δε θέλει να προχωρήσω έτσι, τότε ας πάρει αυτός την απόφαση. Δε λέω πως ο Παπανδρέου το 'κανε επειδή πράγματι ήθελε να δώσει το λόγο στο λαό, γιατί αν ήταν έτσι θα το 'κανε αυτό απ' την αρχή. Όμως όλοι του χρέωναν την κατάσταση της χώρας, οπότε ήρθε εκβιαστικά στο σημείο να ζητήσει δημοψήφισμα, που είναι ένα μέσο για να πάρεις άμεσα την άποψη του λαού που συνηθίζεται σε χώρες όπως η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, αλλά όχι η μητέρα της δημοκρατίας, η Ελλάδα.

Ώστε από τόπος γέννησης της δημοκρατίας, η Ελλάδα έγινε και τόπος απαγχονισμού της. Βγήκανε όλοι να τον φάνε με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος. Και δεν ήταν μόνο οι σύντροφοι του κόμματος, δεν ήταν μόνο οι κυβερνήσεις των άλλων ευρωπαϊκών και μη χωρών, αλλά ο μηχανισμός προπαγάνδας των ΜΜΕ αντέδρασε πολύ γρήγορα ώστε με την ανακοίνωση να εδραιώσει στους πολίτες το αίσθημα του φόβου, εκβιάζοντάς τους να πιστέψουν ότι θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου αν λάμβανε χώρα το δημοψήφισμα, κι ότι επρόκειτο για μία εντελώς βλακώδη απόφαση του Παπανδρέου.

Δεν ξέρω αν ο Παπανδρέου πρότεινε το δημοψήφισμα για να τους ξεμπροστιάσει, αν και πιστεύω ότι το 'κανε γιατί ένιωσε πως βρέθηκε χωρίς άλλες επιλογές. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό: Ο πανικός που δημιουργήθηκε με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος ξεγύμνωσε το σαθρό σύστημα που φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Άφρισαν όλοι απ' το κακό τους, άρχισαν να φτύνουν φωτιές απ' τα στόματά τους.

Πρέπει να ομολογήσω ότι μόλις άκουσα για το δημοψήφισμα, ξαφνιάστηκα. Ε, δε μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες εκλάμψεις δημοκρατίας. Ευτυχώς δε βλέπω τηλεόραση, και ειδήσεις σε βίντεο δε βλέπω ούτε μέσω internet. Μαθαίνω τα νέα από κει και εικόνα έχω μόνο μέσω ερασιτεχνικών βίντεο. Τις απόψεις των κραταίων ΜΜΕ τις μαθαίνω βέβαια, διαβάζω κάποια άρθρα των μεγαλοδημοσιογράφων (σπάνια πλέον - και ο μαζοχισμός έχει τα όριά του, ενώ άμα διαβάσεις ένα, τα άλλα αναμασούν τα ίδια λόγια). Πρέπει να γνωρίζουμε τα όπλα του εχθρού.

Μπήκα στη διαδικασία να αναρωτηθώ αν το σωστό θα ήταν να ψηφίσω στο δημοψήφισμα ή όχι. Πριν προλάβω να απαντήσω στον εαυτό μου, το δημοψήφισμα είχε αποσυρθεί. Αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι τώρα πια έχουμε τρανταχτά στοιχεία για το υπάρχον έλλειμμα δημοκρατίας. Που επισφραγίστηκε με την τοποθέτηση απευθείας από την Ευρώπη (κι όχι βέβαια από όλα τα τα μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης, γιατί η μπογιά τους δεν περνάει όλων, αλλά από αυτά που το Spiegel επισήμως (κάντε κλικ στο "Die starken sechs" - "Οι έξι δυνατοί") καλεί ως δυνατά κράτη, και κυρίως από τη Γερμανία) ενός τραπεζίτη στη θεση του αρχηγού της κυβέρνησης της Ελλάδας.

Η δε νέα κυβέρνηση ήταν ένα φτιαχτό απ' έξω μόρφωμα που περιείχε μέχρι και τύπο που στο παρελθόν με τους καλούς του φίλους φέρναν γύρες στα σοκάκια της Αθήνας τα βράδια κρατώντας τσεκούρια, μήπως και βρουν θήραμα να τσεκουριάσουν. Και φυσικά δεν έβγαιναν για κυνήγι λαγών ή αλεπούδων, αλλά ανθρώπων με διαφορετικές ιδέες, διαφορετικό χρώμα δέρματος (αν κι αυτό συχνά ήταν πολύ κοντά το δικό τους χρώμα - αλλά έκαναν πως δεν το έβλεπαν) ή διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. (Όχι ότι αν έβγαιναν τσάρκα για κυνήγι αλεπούδων θα τους έκανε καλύτερους βέβαια.)

Ε. Και; Πέρασε σχεδόν μισός χρόνος από τότε. Τι είδαμε; Απεργίες - δακρυγόνα. Αστυνομική βία. Μαζώξεις για πικ νικ στην πλατεία - δακρυγόνα. Οι αρχηγοί των κομμάτων να ζητάνε εκλογές για να μιλήσει, λέει, ο λαός, αλλά όταν δόθηκε στο λαό η δυνατότητα να εκφράσει άμεσα τη γνώμη του με δημοψήφισμα, είπαν, δεν είναι αυτοί τρόποι να γίνονται τα πράγματα: Εκλογές, γιατί να μη γίνουν αφού τουλάχιστο το πρότερα δυνατότερο κόμμα έχει φύγει απ' τον ορίζοντα των πελατών-ψηφοφόρων, εκλογές. Εκλογές, να πάρουμε και την επιπλεόν εκλογική επιχορήγησή μας, αν και έχουμε λάβει την από το σύνταγμα κατοχυρωμένη χρηματοδότηση (φροντίσαμε και γι' αυτό!). Εκλογές, τώρα είναι η ευκαιρία μας!

Τι άλλο; Συντάξεις να μειώνονται, κι αντί να πουν ας κόψουμε όλες τις συντάξεις πάνω από 1000 ευρώ, κόβουν συντάξεις από τα 600 στα 400, λες κι αυτό θα βοηθούσε στο μάζεμα των χρημάτων που χρειάζεται για να ξεπληρωθεί το ελληνικό χρέος. Οι μισθοί, τα ίδια κι εδώ. Απολύσεις, αβέρτα. Μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, επίσης αβέρτα. Αυτοκτονίες εδώ, αυτοκτονίες εκεί. Σαν τις επιθέσεις αυτοκτονίας των παλαιστινίων, να φοβάσαι αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δακρυγόνα.

Αλλά και απεργίες, προπαγάνδιση της λαϊκής βίας, συμμετοχικές δράσεις, κοινωνικοποίηση. Δακρυγόνα. Λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους, λιγότερο καυσαέριο, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν για τ' απαραίτητα, πόσο μάλλον για βενζίνη. Αυτό δεν πειράζει, ας μάθουν οι καλομαθημένοι οδηγοί να παίρνουν το μετρό, να το περιμένουν με καφέ στην αποβάθρα. Γιατί έφταιξαν κι αυτοί. Η καθημερινότητά μας είναι αυτή που πρώτη απ' όλα δείχνει πόσο βολεμένοι είμαστε και πόσο δε μας βόλευε καθόλου να αλλάξουν τα πράγματα.

Ας ελπίσουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι τέτοιο που να δώσει σ' όλους να καταλάβει. Εύχομαι η πολυκατοικία των μέχρι πρότινος δημοφιλών κομμάτων να μην μπορέσει να κατοικηθεί. Και να δοθεί έτσι η συνατότητα μίας κυβέρνησης από αριστερά κόμματα, που θα κάνουν πράξη αυτά για τα οποία μιλάνε προεκλογικά. Τότε η "δημοκρατία" που μας σερβίρουν θα ξεμπροστιαστεί, γιατί θα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αριστερή κυβέρνηση. Και θα αφρίσουνε πάλι - εδώ έχουνε ήδη να εκβιάζουν τον κόσμο φοβούμενοι την αναρρίχηση στην κυβέρνηση της Γαλλίας του κεντροαριστερού Hollande (βλ. γερμανική κυβέρνηση).