3 θανάτοι πολιτών μέσα σε λιγότερο από μήνα

Έχουμε και λέμε:

Στις 27/02 οι μπάτσοι εκτελούν - κατά λάθος, βέβαια - ένα διερχόμενο περαστικό, τον 25χρονο Νικόλα Τόντι, κατά τη διάρκεια καταδίωξης δύο φερόμενων ως κακοποιών μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή, σε γειτονιά του Βύρωνα. Ο Τόντι ήταν μετανάστης από την Αλβανία και πατέρας ενός παιδιού. Βρέθηκε να έχει πυροβοληθεί 9 φορές (κατά λάθος;) και φυσικά έσπευσαν όλοι να πουν ότι έπεσε από τα πυρά των "κακοποιών". Έλα όμως που με την εξέταση των βλημάτων αποκαλύφθηκε ότι έπεσε από τα πυρά μπάτσου. Ω τι έκπληξη!

Λιγότερο από μισό μήνα μετά, στις 10/03 τα ξημερώματα, οι μπάτσοι εκτελούν - για άμυνα, βέβαια - τον 35χρονο Λάμπρος Φούντα. Ο Φούντας ήταν αναρχικός, από χρόνια στους αγώνες, και τον πυροβολήσαν "για αυτοάμυνα" ΣΤΗΝ ΩΜΟΠΛΑΤΗ - που σημαίνει από πίσω, ενώ αυτός έτρεχε να φύγει, κι όχι ενώ αυτός τους επιτίθεντο. Έσπευσαν οι προστάτες του πολίτη να τον χρίσουν ως τρομοκράτη - πια δε χρησιμοποιούν τυπικότητες όπως "φερόμενος ως..." - και να του καταλογίσουν όλες τις ορφανές υπόθεσεις "τρομοκρατίας". Δυστυχώς πια οι πολίτες έχουν πάψει να αναρωτιούνται για την πραγματική έννοια/ετυμολογία της τρομοκρατίας: δημιουργία συναισθήματος τρόμου στον πολίτη. Τότε, την εποχή της δαφνοστολισμένης μπατσαρίας του 2002, πολλοί λέγανε ότι δε φοβήθηκαν ποτέ τη 17Ν, ενώ πολύ συχνά ένιωθαν να τρομοκρατούνται από μπάτσους κι ασφαλίτες. Το δυστυχές είναι ότι πολύ πιο σπάνια θα βρεις κάποιον να συνειδητοποιεί και να λέει κάτι τέτοιο σήμερα, μόλις οχτώ χρόνια μετά.

Εχτές, 28/03 στις 23:00, άλλο ένα 15χρονο παιδί έπεσε νεκρό από βόμβα στα Πατήσια. Το παιδί ήταν Αφγανός πρόσφυγας και φυσικά η πρώτη αντίδραση των μέσων μαζικής αποβλάκωσης ήταν να αναρωτηθούν αν ήταν ζωσμένος με τα εκρηκτικά και τι είχε ως στόχο. Αν είναι δυνατόν, λες 15χρονο παιδί να πήγαινε για αποστολή αυτοκτονίας παρέα με τη μητέρα του και τη 10χρονη αδερφή του? Η αδερφή του παιδιού τραυματίστηκε σοβαρά από την έκρηξη, η μητέρα του ελαφρύτερα. Περίοικοι έιπαν ότι η οικογένεια συχνά έψαχνε στα σκουπίδια τα βράδια. Η μητέρα όταν συνήρθε έιπε ότι το κορίτσι βρήκε μέσα στα σκουπίδια σακ βουαγιάζ, μέσα ήταν ένα ρολόι, ο αδερφός της είπε ότι δε δουλεύει, και το πήρε απ' τα χέρια της για να το πετάξει. Και μπουμ. Φυσικά μετά από αυτή την αποκάλυψη η μπατσαρία βγήκε να πει οτι πρόκειται για βόμβα στημένη από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Τα τσακάλια μας! Όσες θεωρίες κι αν απορριφθούν πάντα θα βρούν κάτι να υποστηρίξουν, το οποίο βέβαια δε θα ρίχνει άδικο σ' αυτούς. Που ενώ είχαν λάβει προειδοποιητικό τηλεφώνημα, δεν έδωσαν σημασία επειδή δεν ήταν σίγουροι για το τι άκουσαν στο τηλέφωνο.

Προφανώς σ' όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ο μέσος πολίτης αφήνεται (από τον εαυτό του) να πιστέψει ό,τι του σερβίρουν οι ανθρωποφύλακες κι οι δημοσιοκάφροι. Καμία κριτική σκέψη, καμία αμφιβολία, κανένα περαιτέρω ψάξιμο. Αυτοί οι λίγοι που ξεχωρίζουν, αυτοί οι λίγοι που πιστέυουν σε ένα καλύτερο κόσμο και κάνουν κάτι γι' αυτό, αυτοί και βέβαια αποτελούν απειλή για το σύστημα και πρέπει να βγουν από τη μεση. Ένα σύστημα που αντί να πάρει λεφτά απ' αυτούς που τα κλέψανε (από το λαό κι όχι από τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες), γυρίζει από δω κι από κει για να τα ζητιανέψει. ΓΙΑΤΙ παρακαλώ δε σκέφτεται κανείς ότι δεν είναι καλό το ότι δέχτηκαν να δανείσουν στο ελληνικό κράτος κι ότι πρέπει να τους λιντσάρουμε όλους - γιατί όλοι τους κλέψανε - και να τους κατεβάσουμε από τις καρέκλες όπου εμείς τους ανεβάσαμε; Γιατί δεν καίμε βουλές, τράπεζες, όλα, όλα, να μείνουμε χωρίς ιεραρχίες και χειραγωγήσεις;

Αυτά είναι. Μπορεί ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του, ότι η χωρά κατάντησε άνδρο τρομοκρατίας, αλλά εγώ δε βλέπω παρά μόνο ότι μέσα σε ένα μήνα (ακριβώς 29 μέρες) τρεις άνθρωποι ηλικίας 15-35 ετών σκοτώθηκαν από πυρά ή/και λάθη μπάτσων. Και το χειρότερο είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας παρακολουθεί τα τεκτενόμενα από απόσταση, θωρώντας βεβαίως ότι δεν τους αφορούν αυτά τα συμβάντα. Αλλά όταν θα σκοτώσουν το παιδί ή το εγγόνι τους ή όταν θα 'ν' αυτοί που ψάχνουν στα σκουπίδια, θα καταλάβουν ότι όλα τους αφορούν, πάντα τους αφορούσαν, ακόμα κι αυτοί οι μακρινοί θάνατοι αναρχικών και μεταναστών. Αλλά πια θα 'ναι πολύ αργά.