Αλλαγή πλώρης

Η ζωή στο Πόρτο ποτέ δε μ' ενθουσίασε. Σε γενικές γραμμές ζω εδώ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, αν και στην πραγματικότητα λόγω επαγγελματικών ταξιδιών και διακοπών, δεν έχω κάτσει συνολικά πάνω από 14-15 μήνες. Και έχω αλλάξει οχτώ διαμερίσματα, μόνη ή με συγκατοίκους. Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να παραπονιέμαι που υποχρεώνομαι να ταξιδεύω τόσο, αλλά στο βάθος πιστεύω ότι είμαι τυχερή, αφενός επειδή γνωρίζω τόσους διαφορετικούς τόπους-ανθρώπους-κόσμους, κι αφετέρου επειδή θα είχα σιχαθεί τη ζωή μου σ' αυτό το μέρος για τόσο καιρό χωρίς αλλαγές.

Από την άλλη σε συζητήσεις με φίλους έχω αποθέσει την άποψη ότι τα τόσο συχνά ταξίδια δεν αφήνουν περιθώρια για σχέσεις στενές. Αναπόφευκτα όμως γνωρίζω άτομα και συνδέομαι μαζί τους, ακόμα κι αν δεν τους βάζω στο ίδιο επίπεδο με τους παιδικούς μου φίλους, μόνο και μόνο επειδή εκείνοι είναι πιο πολύ "εγώ" παρά "φίλοι". Πολλές φορές άλλωστε σκέφτομαι, ότι ο κάθε άνθρωπος με τον οποίο συνδέομαι έχει διαφορετικό ρόλο, δε μιλάω μ' όλους για όλα, δεν κάνω με τους πάντες τα πάντα, κι αυτό είναι κάτι που γίνεται χωρίς να το προσχεδιάζεις.

Άλλωστε το νησί, κακά τα ψέματα, είναι λίγο σα φυλακή, έτσι τό 'νιωθα όταν ήμουν έφηβη και γύρευα να φύγω. Οι φίλοι που 'χουν μείνει εκεί για πάντα δύσκολο να μπουν στην δική μου ψυχοσύνθεση, να μπουν στα παπούτσια μου και να δουν τον κόσμο με τα δικά μου μάτια. Ακόμα πιο λυπηρό όμως μου φαίνεται να μην μπορούν να φανταστούν τη ζωή στο νησί οι άλλοι, οι περαστικοί της πορείας μου. Γι' αυτό λέω πως οι παιδικοί μου φίλοι είναι εγώ: γιατί ο τρόπος κι ο τόπος που μεγάλωσα καθορίζει πιο πολύ το είναι μου, παρά οποιαδήποτε άλλη εμπειρία ή γνώση είχα.

Λοιπόν, το συμβόλαιό μου λήγει στα τρία χρόνια, τον επόμενο Σεπτέμβρη, αυτό το ήξερα απ' την αρχή. Ποτέ δε μου πέρασε απ' το νου να κάνω αίτηση για ανανέωση του συμβολαίου μου, η ζωή εδώ με μελαγχολεί. Το σχέδιο ήταν ότι πάω διακοπές το καλοκαίρι, και επιστρέφω να ολοκληρώσω τη δουλειά μου και να πακετάρω, και βρρρουουουμμμ - πάμε γι' άλλα! Χθες σε μία συζήτηση με το συνεργάτη μου, αναφέρθηκε η περίπτωση μετά τις διακοπές να πάω να συνεχίσω στο Παρίσι ή ακόμα και στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του συμβολαίου μου.

Άστραψε ο ουρανός μεμιάς! Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θα 'ταν η πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια που θα μπορούσα να περάσω τα γενέθλιά μου στο νησί μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους (τι σημαίνει "δικοί μου άνθρωποι";). Αμέσως μετά συνήλθα: κι οι φίλοι εδώ; Όλοι ήξεραν ότι δε μου μένει πολύς καιρός, αλλά σ' ένα μήνα...; Συνειδητοποίησα πως βρίσκονται εδώ πολύ περισσότερα πράγματα και σχέσεις που αξίζουν απ' όσο νόμιζα. Συνειδητοποίησα πως το Πόρτο είναι κι αυτό λίγο δικό μου πλέον, λίγο δική μου πατρίδα, ακριβώς για το λόγο ότι οι δρόμοι του αποτελούν αναμνήσεις για μένα, και στους ανθρώπους του περιέχονται άτομα που αγαπώ.

Δεν ξέρω πως θα πάει, πάντως σήμερα σκεπτόμενη λίγο πιο καθαρά, λέω πως θα προσπαθήσω να τα καταφέρω να φύγω μια ώρα αρχίτερα. Όχι πια γιατί το Πόρτο δε μ' ενθουσιάζει, αλλά επειδή η στασιμότητα είναι πηγή αρρώστιας, κι εγώ πρέπει να προχωρήσω Σ' ΆΛΛΑ. Και το Πόρτο θα το επισκέφτομαι στο μέλλον, όπως όλες τις πόλεις απ' τις οποίες πέρασα κι αναπόφευκτα αγάπησα, γιατί έγιναν πατρίδες μου για κάποια περίοδο.