Στοκχόλμη, Δεκέμβρης 2007

Όμορφη πολή, καθαρή, οργανωμένη, τόσο, που σκέφτηκα, να, ιδανική πόλη να ζεις, για μένα και για άλλους, σα λύκους της στέπας. Σκέφτομαι κατόπιν, πως ίσως οι δυσκολίες της ζωής να την κάνουν πιο όμορφη, και ίσως να βαριόμουνα πιο έυκολα και πιο πολύ κι από τώρα οι τάσεις φυγής μου να σήκωναν δικό τους μπαϊράκι, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Είναι πόλη σκοτεινή, ειδικά αυτή την εποχή κι όσο προχωράει ο χειμώνας. Ασυνείδητα πάντα σκεφτόμουν πως ήταν πιο αργά απ' όσο ήταν στην πραγματικότητα, λογαριάζοντας πότε σταμάτησε να έχει φως στους όμορφους δρόμους. Ήταν η πρώτη μου φορά που είχα φτάσει τόσο βόρεια.

Δε χρειάζεται ν' αναφέρω πόσο δυνατές βρίσκω τις εικόνες με τα ξερά κλαδιά των φυλλοβόλων δέντρων...

Νυχτερινό παράθυρο στα κανάλια της Στοκχόλμης, λατρεύω τις πόλεις με νερό, νερό πολύ. Γεννήθηκα και μέχρι που έφυγα απ' το πατρικό σπίτι ζούσα περίπου 100 μέτρα απ' τη θάλασσα, δη.

Τα τρένα που έρχονται και φεύγουν, μ' όλους τους περαστικούς της ζωής. Και νερό, πολύ νερό, θαλασσινό νερό αναμιγμένο με το γλυκό των ποταμών που πηγάζουν απ' τα βόρεια βουνά.

Αλλά το σκοτάδι... Δεν ξέρω πως θα ήταν δυνατό να ζήσω με την απώλεια του φωτός, εγώ που τ' αγαπώ τόσο... Όμορφη πόλη πάντως, μελαγχολική, ακόμα κι αν μέρα δεν υπάρχει.

Μες στη χαρά, πώς φτιάχνουν οι βόρειοι λαοί τη χαρά, χωρίς φως; Από τι παίρνουν δύναμη; Χωρίς φως; Μόνο με τις γενναιόδωρες παροχές του κοινωνικού κράτους; Ποια είναι η πηγή ενέργειάς τους;

Όμορφος καθαρός ουρανός, αλλά σκοτάδι, άνθρωποι στο δρόμο, ζωή, φώτα τεχνητά, μαγαζιά, ψώνια... Αλλά μαύρος ο ουρανός...

Τελοσπάντων, μάλλον πρέπει να ξαναπαώ την άνοιξη ή ακόμα καλύτερα το καλοκαίρι, όπου λίγο βορειότερα ακόμα θα έχω και το μεταμεσονύχτιο ήλιο, αλλά και στη Στοκχόλμη ακόμα στην πραγματικότητα δε σκοτεινιάζει εντελώς. Και μέρες όλο φως τότε!