17th November

Yesterday, 17th November, it was the 34th anniversary of the revolt against the dictatorship in Greece, which was provoked by pure spontaneous actions of the people and not invoked by any political party. Every year on that day, there are manifestations all around Greece. Here is a text that was distributed by an anarchist group during the manifestations in Thessaloniki.

ο,τι ονειρευτήκαμε σ' αυτόν τον κόσμο, ήταν πάντα εναντίον του!

Μην με σταματάς. Ονειρεύομαι. Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. Αιώνες μοναξιάς. Τώρα μη. Μη με σταματάς. Τώρα κι εδώ και πάντα και παντού. Ονειρεύομαι ελευθερία. Μέσα απ’ του καθένα την πανέμορφη ιδιαιτερότητα, ν’ αποκαταστήσουμε του σύμπαντος την αρμονία. Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά. Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία. Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ. Μεγάλα όνειρα στον ουρανό. Εργάτες με δικά τους εργοστάσια συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιεία. Ονειρεύομαι για τι ξέρω και μπορώ. Οι τράπεζες γεννάνε τους ληστές. Οι φυλακές τους τρομοκράτες. Η μοναξιά τους απροσάρμοστους. Το προϊόν την ανάγκη. Τα σύνορα τους στρατούς. Όλα η ιδιοχτησία. Βία γεννάει τη βία. Μη τώρα. Μη με σταματάς. Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη. Να κάνουμε ποίημα την ζωή. Και την ζωή πράξη. Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ. Σ’ αγαπώ και δεν με σταματάς, δεν ονειρεύομαι. Ζω. Απλώνω τα χέρια στον ΕΡΩΤΑ, στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή: Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Εισήγηση του συνδέσμου - μπαχαλάκηδων / προβοκατόρων / πρακτόρων / κουκουλοφόρων / αναρχικών / αλλά και δήθεν αναρχικών / πύρκαβλων / λυσσασμένων / χουλιγκάνων / μιασμάτων / βρωμιάρηδων - για το συνέδριο κορυφής όσων πιστεύουν πως ποίηση είναι τα βογγητά των μπάτσων τις μέρες που βρέχει πέτρες και οι ήχοι των εκρήξεων τις νύχτες που η ζωή ανασαίνει πάνω από το πτώμα και τον επιθανάτιο ρόγχο της εξουσιαστικής κοινωνίας. Για μια ακόμα νεκρή επαίτειο (περιφρουρημένη και αυτοπεριφρουρημένη) μιας εξέγερσης που ακόμα περιμένει να δικαιωθεί...

whatever we ever dreamed in this world was against it!

Don't stop me. I'm dreaming. We lived with our backs bent for ages of unfairness. Ages of loneliness. Not now. Don't stop me. Now and here and always and everywhere. I'm dreaming of freedom. Through everybody's beautiful particularity, let's restore the harmony of the universe. Let's play. Knowledge is happiness. It's not war-like mobilization by the schools. I'm dreaming because I love. Big dreams on the sky. Workers with their own factories make the number of chocolates world wide increase. I'm dreaming because I know and I am able to. The banks give birth to the robbers. The prisons, to the terrorists. The loneliness, to the disordered. The product, to the need. The borders, to the armies. Everything that sucks is created by property. Violence is the one who gives birth to violence. Not now. Don't stop me. It's time to restore the supreme action of moral justice. Let's translate life into a poem. And that poem into action. It is a dream that I can can can. I love you and you don't stop me, I'm not dreaming. I live. I stretch out my hands to LOVE, to SOLIDARITY, to FREEDOM. Again, no matter how many times: I defend ANARCHY.

Intervention of the union of - the ones who make a mess / provokers / agents / the ones with their heads hidden / anarchists / but also the allegedly anarchists / pyromaniacs / rabids / hooligans / taints / crumbs - for the top conference of whomever believe that poetry is the groans of the cops on the days that it's raining stones and the noises of the explosions on the nights that life breaths over the corpse and the death rattle of the authoritarian society. For one more lifeless anniversary (safeguarded and auto-safeguarded) of a rebellion that is still to be vindicated.