τα νέα μας

Μετά από ένα μήνα να ταξιδεύω απ' τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη, λέω πως η ταλαιπωρία είναι τρόπος να γεμίζω τη φαινομενικά άδεια ζωή μου. Αναμένοντας να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά από ένα χρόνο... Έβγαλα εισιτήριο τέσσερις μήνες πριν, και στην κάθε στραβή λέω στον εαυτό μου "basta, calma, στις 12 ιουλίου θα σαι και πάλι εκεί". θα είναι 40 μέρες, η πιο μακρά παραμονή μου στην Ελλάδα από τότε που έφυγα. Και θα πάω, και θα επισκεφτώ τους πάντες που δεν έχω δει για πάνω από χρόνο, απ'τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, για να καταλήξω εκεί στο νότο. Το δικό μου νότο.

Για την ακρίβεια τον τελευταίο χρόνο δεν έχω κάτσει σε μία πολή για μεγαλύτερο διάστημα του ενός μήνα. Σα τσιγγάνα. Μόνο που εγώ περιτριγυρίζω τον κόσμο μόνη. Δύσκολα διατηρείς σχέσεις, hobby, συνήθειες όταν ζεις έτσι. Γνώρισα τελευταία κάποιον που με καταλαβαίνει, γιατί διαβαίνει μια παρόμοια ζωή. Συμφώνησαμε να μην πούμε πολλά και σοβαρά μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε. Υπάρχει μια αλήθεια σ' αυτούς τους σύντομους έρωτες, μια ειλικρίνεια που δύσκολα βρίσκεις στις απλές συνηθισμένες σχέσεις. (Μα θα μου πεις τώρα, ποια είναι η σχέση που μπορείς να την αποκαλέσεις συνηθισμένη, με τι κριτήρια, και με τι μπορείς να τη συγκρίνεις;) Ακόμα και σ' αυτούς τους έρωτες της μιας βραδιάς, τους μεθυσμένους, που σου ζητούν χωρίς να περιμένουν...