νοσταλγία
Ήθελα να πω, πως εκεί που νιωθω σα λες και να μην έχω αισθήματα πια, χαίρομαι που διαβάζοντας απλά ένα κείμενο από την καπετάνισσα, δάκρυσα. Ήμουνα στο γραφείο και βγήκα έξω άρον-άρον, μην τυχόν και με πάρουν είδηση οι συγγράφιοι (η λέξη κλεμμένη από ένα χανιώτη παλιό καλό μου φίλο). Τι να πω; Πώς να εξηγήσω σ' ένα ρώσο κι έναν ισπανό γιατί πλημμύρισαν τα μάτια μου; Δεν ξέρω. Αγαπώ την Ελλάδα γιατί για μένα είναι μια ιδέα κι όχι μια χώρα.
Γυρίζω από τη μια χώρα στην άλλη, και περνάω όμορφα, γιατί ταξιδεύω και γνωρίζω καινούρια πράγματα και συνήθειες κι ανθρώπους. Μ' αρέσει, αλλά η Ελλάδα είναι άλλο πράμα. Σπανίως τυχαίνει να βρω άνθρωπο να μιλήσω ελληνικά κι αυτό είναι το πρώτο που μου λείπει. Αποφεύγω να το διατυμπανίζω ότι είμαι ελληνίδα και νησιώτισσα. Αλλά συναντώ την Ελλάδα παντού κι ας μην το γνωρίζουν αυτοί που την κουβαλούν μαζί τους. Ένας πορτογάλος αστυνομικός με το όνομα Ορέστης στο πέτο του, ο γύρος της Θεσσαλονίκης στις Βρυξέλλες, πειραιώτικες τυρόπιτες στο Saint Germain, δίπλα στο πεδίο του Άρεως στους πρόποδες του πύργου του Eiffel, κοντά στον κήπο του Οδυσσέα.
Χτες πήγα σ' ένα R'n'Bclub κοντά στο Moulin Rouge στη Μονμάρτη. Ο DJ κατέληξε σε oriental μουσική, και ανάμεσα στ' αραβικά τραγούδια πέταξε και μερικά καρασκυλάδικα ελληνικά. In principle, στην Ελλάδα τα σιχαίνομαι αυτά τα τραγούδια, χωρίς ν' αρνιέμαι ότι έχω επανειλημμένα διασκεδάσει σε μαγαζιά που παίζουν τέτοια μουσική. Εχθές το βράδυ ενέτειναν τη νοσταλγία μου, και μου έδωσαν άλλον έναν λόγο ν' αγαπώ την Ελλάδα των τριών ηπείρων.
Παρεπιπτόντως, να θυμίσω στον εαυτό μου, πως είχα δει πολύ παλιά δει μια ταινία με τη Jodie Foster, "Little Man Tate" τη λέγανε, στην οποία είχε αναφερθεί μια φράση: "Είσαι ευτυχισμένος εκεί όπου όλοι σου φαίνονται διαφορετικοί". Δεν την πολυκαταλάβαινα, αλλά αποτυπώθηκε στο μυαλό μου, αν και την ταινία δεν τη θυμάμαι. Νομίζω πως πλησιάζω στο να καταλάβω τη φράση αυτή.
Τεσπα, επισυνάπτω την πιο όμορφη μουσική ever: Σωκράτης Μάλαμας, "Δεκέμβρης 1903"σε ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη.
4 Kommentare:
Και τι να πω τώρα, να σταθώ σε τέτοια λόγια...
Θα πω πως καίγεται η ψυχή μου μωρέ κορίτσι. Γιατί παντού μυρίζει μοναξιά. Παντού. Όπου κι αν είναι κανείς. Μόνο που να... Σαν πατάς χώματα που από κάτω είναι βαμμένα με τα δικά σου ίχνη, τα παιδικά, είναι αλλιώτικα τα πράγματα. Σίγουρα. Έχει άλλη αναπνιά η φωνή. Κι ο αγέρας -το νιώθεις-, μεταφέρει βουνό τ' αρώματα.
Θα σ' ανοίξω αγκαλιά. Ζεις σε μαγικό τόπο, μα μέσα σου ποτίζει η πραγματική μαγεία.
Σ' ευχαριστώ για το συναίσθημα που λέει πως οι σκέψεις μου γεννάνε παιδιά. Ή έχουν αδέλφια που κρατιούνται απ' το χέρι.
Φιλιά στον αφρό και στο βοριά.
Δικά μου τα παραπάνω, δεν φάνηκε το όνομα!
Σ'ευχαριστώ καπετάνισσά μου. Ξέρω, πάντα μόνοι είμαστε, κι ανάμεσα μέσα σ' ένα μπουλούκι κόσμο, είτε ξένοι είτε συγχωριανοί. Αλλά να, είναι φορές που θυμάσαι μια μυρωδιά και μια κουβέντα (όπως, αυτο το σχόλιο, καλή ώρα) και φτάνει αυτό για να χυθούν δάκρια... Ξέρεις τι λέω; Είχα ξαναγράψει λιγό πιο πάνω, για κάτι φίλους που χωρίς να 'χει σημασία το διάστημα που πέρασε χωρίς να τους δεις, ταιριάζετε σα κρητικό μαχαίρι στο δερμάτινο θηκάρι του. Σου στέλνω την αγάπη μου.
Με τσάκισες με τον Μάλαμα..με την καλή κ την κακή έννοια. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, θα χρειαζόντουσαν άλλες ουσίες, μυρωδιές κ χώματα για να σε πάνε -αλήθεια- πίσω. Άντε, σε κάποια γη θα τα π(ι)ούμε πάντως :)
Πολύ όμορφο κ της καπετάνισσας το κεί μενο..
Kommentar veröffentlichen