επανάσταση

Έγραφα για την Οαχάκα τις προάλλες... Για την αντίσταση των εκπαιδευτικών, με κύριο αίτημα την ελεύθερη κι αξιοπρεπή εκπαίδευση. Λοιπόν, συμβαίνει και στην Ελλάδα, οι δάσκαλοι εδώ και δυο μήνες να είναι σε απεργία. Είναι σημαντικό. Ευτυχώς (ακόμα) δεν υπήρξε επίθεση από τις αρχές που να προκαλέσει το θάνατο. Τα χημικά, φαντάζομαι, δε μετράνε. Τέσπα, δεν ξέρω που πάω να καταλήξω. Ότι ίσως να είναι πιο επικίνδυνο για τον άνθρωπο και το μέλλον όταν η επίθεση δεν έχει τη σωματική βλάβη ως αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν είμαι κατανοητή... Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε; (Κατερίνα Γώγου)

Από την άλλη, συζητούσα μ' ένα φίλο πριν μερικά χρόνια... Ήταν στη Θεσσαλονίκη, μετά τα γεγονότα του Ιούνη 2003 με τους 7 συλληφθέντες, κάθε φορά που το κράτος δεχόταν να κάνει κάποια παραχώρηση... Στην περίπτωση των διαφόρων που βρέθηκαν σε τόπους εκρήξεων, σε άραβες φοιτητές του πανεπιστημίου ή απλούς μετανάστες που ζητούσαν πολιτικό άσυλο, σε όλους αυτούς που ως μόνο μέσο να δείξουν την αντίστασή τους επέλεξαν τακτικές τύπου απεργία πείνας...

Λοιπόν, ο φίλος μου αναρωτιόταν αν έκανε καλό στο κίνημα η όποια παραχώρηση έκανε το κράτος προς όφελος όποιου φυλακισμένου. Επίσης αναρωτιόταν αν έκανε καλό στο κίνημα όταν ένας απεργός πείνας αποφάσισε να σταματήσει την απεργία πείνας διότι καταλάβαινε πως έφτασε στα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου.

Αντέδρασα έντονα. Ήταν σα να έλεγε πως πρέπει να χαιρόμαστε όταν κάτι κακό συμβαίνει, επειδή αυτό "κάνει καλό στο κίνημα". Το θέμα δεν είναι το κίνημα, καλέ μου (να, βλέπεις, παρασύρομαι, να σε αποκαλώ όπως τότε...). Το θέμα είμαστε εμείς, είναι ο καθένας από μας τι κάνει. Η επανάσταση είναι πάνω απ' όλα προσωπικό θέμα.

Μετά από χρόνια αναζητήσεων, την παρούσα στιγμή βρίσκομαι στην κατάσταση να έχω βγάλει το συμπέρασμα (το όποιο συμπέρασμα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει) πως το πιο σημαντικό στο να διαβαίνουμε τη ζωή μας είναι να παίρνουμε την ευθύνη των πράξεών μας. Ο καθένας κάνει την προσωπική του επανάσταση, με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενοι, και ο καθένας έχει τα όριά του, στο τι μπορεί να υποστεί, στο τι μπορεί να κάνει, στο μέχρι πότε μπορεί να έχει τη συνείδησή του καθαρή, ζώντας μέσα στη βρωμιά.

Χαίρομαι μόνο που βλέπω τα όριά μου πολύ στενά. Χαίρομαι που δε διστάζω να βάλω σε κίνδυνο την ασφάλειά μου (απλά γιατί δε μ' ενδιαφέρει) όταν συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κάνω κάτι που μεγαλώνει τα όριά μου. Και χαίρομαι γιατί αφηνώ τον εαυτό μου ελεύθερο και, έτσι απλά, μπορώ να ερωτευτώ ένα τραγούδι ή έναν άντρα ή ένα φύλλο, έστω για μια στιγμή, λες και ήταν το πιο όμορφο τραγούδι, άντρας ή φύλλο που γνώρισα ποτέ.