τα 9 πράγματα που θα καθορίσουν τη στάση μου
Δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν θα ψηφίσω ούτε τι θα ψηφίσω αν το κάνω. Οι παρακάτω είναι τα σημεία που θα καθορίσουν την επιλογή μου.
- Συνεχίζω να πιστεύω ότι τα πράγματα αλλάζουν στο δρόμο και στις γειτονιές και όχι με εκλογές.
- Δε θέλω να διαλέξω ένα κόμμα, όσο ελπιδοφόρο και να 'ναι, αντί της βέλτιστης προσδοκίας που έχω για μία ακυβέρνητη αυτοοργανούμενη πολιτεία.
- Να μην κάνεις όμως το ελάχιστο δυνατό που μπορείς για να σταματήσει η εξαθλίωση του κόσμου;
- Ωστόσο, όπως ο αναρχικός δάσκαλος, έτσι κι εγώ ώρες ώρες πιάνω τον εαυτό μου να εύχομαι να γίνουν τα πράγματα χειρότερα: «Έτσι σκάβουν βαθύτερα το μελλοντικό λάκκο τους».
- Αξίζει όμως η εξαθλίωση του λαού, με σκοπό να πλησιάσουν οι συνθήκες που θα φέρουν την ολική επαναφορά; (Δες κι εδώ)
- Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να περιμένει να βελτιωθεί η κατάσταση με την εξουσία σε ανθρώπους που δεν υπηρέτησαν τη δικαιοσύνη και το λαό είτε ήξεραν ποιος δεν το έκανε και συνέχιζαν να συναγελάζονται μαζί τους.
- Η περίπτωση που με τις νέες εκλογές όντως καταστεί δυνατό να σχηματιστεί κυβέρνηση της αριστεράς, είναι η μόνη που μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να ταρακουνήσει τον κόσμο, και επίσης η μόνη που θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών.
- Τα μέτρα που θα παρθούν όμως δε θα πάψουν ποτέ να είναι ημίμετρα σε σχέση με αυτό που εγώ προσωπικά ονομάζω βέλτιστη κατάσταση. Δηλ. αναρχία.
- Η τυχόν (φαινομενική) καλυτέρευση της ζωής θα αναστείλει τον ερχομό του βέλτιστου κατά δεκαετίες.
4 Kommentare:
Γεια χαρά!
Συμμερίζομαι τον προβληματισμό σου μια και εγώ βασανίζομαι για το αν πρέπει (μετά από σχεδόν μία δεκαετία) να ξαναψηφίσω. Κάποια σχόλιά μου σε κάποια από τα σημεία σου:
3. Ακόμη κι αν η εξαθλίωση του κόσμου σταματήσει προσωρινά (πράγμα πολύ απίθανο ακόμη και με μία "αριστερή" κυβέρνηση), το ερώτημα είναι, όπως και εσύ καταλαβαίνεις, πόσο ιδεολόγοι θέλουμε να παραμείνουμε απορρίπτοντας το ημίμετρο μίας φιλολαϊκής αριστερής κυβέρνησης, η οποία στην τελική αυτό που θα καταφέρει να κάνει είναι να θρέψει μία ακόμη γενιά ανθρώπων που δεν θα μπορούν να δούν πέρα από αυτό που τους προσφέρει η πραγματικότητα.
Το ερώτημα του τι είναι το παυσίπονο και τι η πραγματική θεραπεία θα παραμένει. Γι'αυτό και μου κάνει περισσότερο νόημα το σημείο 1.
4. Μάλλον θα διαφωνούσα με τον αναρχικό δάσκαλο. Πες το καταφυγή σε μία υπεριστορική αντίληψη για τον άνθρωπο, αυτό που μας έχει διδάξει η εμπειρία δύο περίπου αιώνων καπιταλισμού είναι πως δεν υπάρχει κάποια άμεση συνάρτηση της εξαθλίωσης των μαζών με την επαναστατική συνειδητοποίηση. Όπως λέει και ο γνωστός ποπ φιλόσοφος Ζίζεκ, πιο εύκολα μπορούμε σήμερα να φανταστούμε το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού.
Δεν θέλω να δώσω μοιρολατρική νότα σε αυτό που λέω. Ο καπιταλισμός είναι δυνατόν να υπερβληθεί, αλλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως αυτό θα συμβεί επειδή θα μας έρθει κάποια επιφοίτηση όταν εξαθλιωθούμε εντελώς.
7. Πραγματικά αμφιβάλλω, όπως προανέφερα, πως η αριστερή κυβέρνηση η οποία είναι πιθανό να προκύψει από τις προσεχείς εκλογές είναι δυνατό να βελτιώσει τη ζωή των πολιτών, αλλά θα συμφωνούσα πως είναι δυνατόν να τον ταρακουνήσει. Αυτό με την έννοια πως θα είναι η πρώτη μεγάλη ευκαιρία εδώ και πάρα πολλά χρόνια να ανοίξουν συζητήσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή για θέματα που σχεδόν πάντα άνηκαν στο περιθώριο της άκρας αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, συζητήσεις για τον σοσιαλισμό (με την καλή έννοια :-)), για την ιδιοκτησία των μέσω παραγωγής, για το τι είναι ο καπιταλισμός και πως πραγματικά επηρεάζει τις ζωές μας, ίσως δε και για την άμεση δημοκρατία.
Όχι πως θα θελήσει η ίδια η κυβέρνηση να ανοίξει τέτοιες συζητήσεις, θα το αποφύγει συστηματικά, αλλά παρόλα αυτά θα συρθεί από τις αντιδραστικές δυνάμεις να απαντήσει σε τέτοιου είδους ζητήματα.
Επομένως, παρότι δεν έχω αυταπάτες πως μία αριστερή κυβέρνηση θα καταφέρει κάτι, είμαι αντίθετα αρκετά σίγουρος πως θα τα σκατώσει πανηγυρικά, σκέφτομαι πως ίσως καταφέρει να τα σκατώσει με τον επωφελέστερο τρόπο για την προώθηση ζητημάτων που προσωπικά θεωρώ πως είναι σημαντικά.
Μόνο με αυτή τη λογική θα μπορούσα να ψηφίσω αριστερά.
Γιάννης
Γεια χαρά και σένα
Καθώς πλησιάζει η μέρα των εκλογών, εγώ προσωπικά τείνω περισσότερο στο να ψηφίσω. Ακόμα βέβαια τα πράγματα αμφιταλαντεύονται μέσα μου.
Ως αναρχική είμαι εξαρχής απόλυτα πεπεισμένη ότι μία κυβέρνηση της αριστεράς είναι, όπως λες κι εσύ, παυσίπονο κι όχι θεραπεία. (Αν κι η ορολογία αυτή δε μ' αρέσει επειδή θυμίζει χούντα :-) ) Και τελοσπάντων δεν αποτελεί λύση. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, και αν δεν προκύψει μία επανάσταση παγκόσμια, κάθε τοπική εξέγερση θα παραμείνει και χρονικά περιορισμένη.
Εγώ, κυρίως λόγω πίστης στη βασική καλοσύνη των ανθρώπων, βλέπω πολλά κοινά σημεία με την αριστερά. Έτσι πιστεύω ότι (στην αρχή τουλάχιστο, πριν διαφθαρούν από την εξουσία), οι αριστεροί όντως θα επιδιώξουν να ανοίξουν οι μεγάλες συζητήσεις για τα σημαντικά ζητήματα που αναφέρεις.
Εκεί που διαφωνώ είναι με την εμμονή τους στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Αφήνοντας στην άκρη τα τετριμμένα (αν και ορθώς ειπωμένα) όπως ότι "η εξουσία διαφθείρει", οι περισσότεροι αριστεροί κάνουν το λάθος να πιστέψουν ότι είναι δυνατόν να εφαρμόσουν τις όμορφες ιδέες τους σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο. Ωστόσο ελπίζω οτι κάτι ελάχιστο θα μπορέσουν να κάνουν.
Μου κάνει αλήθεια εντύπωση ότι αν και λες ότι διαφωνείς με το 4ο σημείο μου, από την άλλη λες ότι έτσι ίσως η αριστερά καταφέρει να τα σκατώσει με τον επωφελέστερο τρόπο για την προώθηση σημαντικών ζητημάτων. Άρα, αν δεν εννοείς μ' αυτό ότι θα εξαγριώσει τον κόσμο αρκετά ώστε να έχει τη βουλήσει να καταστρέψει τα πάντα και να τα φτιάξει απ' την αρχή, τότε μάλλον εννοείς ότι θα τα σκατώσει με τέτοιον τρόπο που να έρθει η λύση με κάποιον μαγικό τρόπο από τα πάνω στρώματα της ιεραρχίας. Κι αυτό με συγχωρείς, αλλά δεν το θεωρώ πιθανό. Όχι ότι δε θα έρθει μία λύση, αλλά το ότι θα έρθει από πάνω. Τη λύση ή θα τη δώσει ο λαός ή δε θα βρεθεί ποτέ. (Αν εννοείς κάποιο ενδεχόμενο άλλο απ' αυτά τα δύο, πες!)
Το μόνο στο οποίο ελπίζω στην πραγματικότητα είναι ότι αν γίνει το πρώτο βήμα και κάποιος ψηφίσει αριστερά, θα είναι πιο εύκολο γι' αυτόν/ήν να μιλήσει για την αναρχία, όρος που σε κύκλους όχι μακρινούς από μας, αποτελεί λέξη που δε λένε, ιδέα που δε σκέφτονται. Αυτό είναι κάτι που σχεδόν συμβαδίζει με την ιδέα του Ζιζέκ που αναφέρεις. Είναι δύσκολο και να σκεφτούμε καν την ιδέα να υπάρξουμε με άλλους όρους.
Τέλος ένα θέμα που με έχει εξοργίσει απίστευτα είναι η πίεση κι ο εκβιασμός που δέχονται οι έλληνες πολίτες από την παγκόσμια ιεραρχία. Μ' έχει εξοργίσει το πώς δε σέβονται το πολίτευμα, το πώς θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να υποδεικνύουν υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς, κυβερνήσεις, συνεναίσεις, να αρνούνται δημοψηφίσματα, να υποχρεώνουν σε παραίτηση εκλεγμένο πρωθυπουργό, να προτείνουν δημοψηφίσματα έξι μήνες μετά, όταν έχουν εξασφαλίσει τις τράπεζές τους.
Εγώ προσωπικά με τον εκβιασμό αυτό πείστηκα (σχεδόν) να ψηφίσω αυτό που δε θέλουνε. Ξέρω πως ακούγεται ανώριμο παιδιάστικο πείσμα, αλλά εντάξει, όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Στο κάτω κάτω με έπεισαν ότι αυτό που φοβούνται περισσότερο απ' όλα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών.
Καλό βόλι!
Ως προς το 4ο σημείο, την προώθηση των σημαντικών ζητημάτων την εννοώ περισσότερο προς την κατεύθυνση της πραγματοποίησης μιας ανοικτής δημόσιας συζήτησης για θέματα όπως αυτά που ανέφερα, κάτι το οποίο θα θεωρούσα επωφελές για την προώθηση της ταξικής και επαναστατικής συνείδησης σε ένα ευρύτερο κοινό. Δεν συσχετίζω άμεσα αυτή τη συζήτηση (στην οποία ελπίζω) με το διαχειριστικό κομμάτι της δουλειάς μιας "αριστερής διακυβέρνησης". Εκεί νομίζω πως θα τα σκατώσει γιατί δεν θα τη θεωρούσα ικανή και ώριμη να πάρει αποφάσεις του εύρους και των συνεπειών που απαιτούνται κατά την άποψή μου στις ακραίες συνθήκες που επικρατούν. Αποφάσεις κυρίως προς την κατεύθυνση της οριζοντιοποίησης των δομών εξουσίας. Δεν ξέρω αν θα ήθελε καν κάτι τέτοιο μια αριστερή κυβέρνηση.
Ένα πρόβλημα είναι πως αν τα σκατώσει μία αριστερή κυβέρνηση, νομίζω πως οι προσδοκίες μας για μία "από τα κάτω" λύση με αριστερά χαρακτηριστικά ίσως απομακρύνονθούν σημαντικά μιας και η αποτυχία πιθανότατα θα χρεωθεί σε μεγάλο βαθμό στην αριστερά με την ευρεία έννοια και καλώς ή κακώς η μπάλα θα πάρει έστω ξώφαλτσα και την αναρχία. Και αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα επιχείρημα (όχι πολύ πειστικό αλλά υπαρκτό) που έχει ακουστεί κατά της ψήφου στην αριστερά, το οποίο λέει πως οι συνθήκες είναι τόσο δυσμενείς που η διαφαινόμενη παταγώδης αποτυχία μιας αριστερής κυβέρνησης θα δυσφημίσει την αριστερά ανεπανόρθωτα. Δίνοντας μάλιστα χώρο και ευκαιρίες στον ακροδεξιό ριζοσπαστισμό.
Όσο για αυτά που σε έπεισαν να ψηφίσεις "αυτό που δεν θέλουν", απολύτως κατανοητά, σημαντική όμως και η αναγνώρισή σου του συναισθηματικού παράγοντα ως καθοριστικού στην διαμόρφωση της απόφασής σου. Φαντάζομαι βέβαια πως θα συμφωνήσεις πως η πολιτική μας συγκρότηση δεν θέλουμε να είναι έρμαιο των συναισθηματικών μας αντιδράσεων αλλά να εδράζεται εξίσου, αν όχι περισσότερο στον ορθό λόγο (όπως βέβαια καταφέρνει να τον εφαρμόσει και να τον αξιοποιήσει ο καθένας).
Γιάννης
Γεια και πάλι
Έχεις δίκιο, το πιο σημαντικό είναι να ανοίξει αυτή η συζήτηση, να μιλήσουμε για τα εργασιακά, για την εκμετάλλευση που δεν κατανοείται απ' αυτούς που τη βιώνουν θεωρώντας ότι είναι υποχρέωσή τους να την ανέχονται, για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, για το πόσο τα ξενοδοχεία ανήκουν σ' αυτούν που λιώνουν εκεί μέσα στη δουλειά, ή ακόμα πώς θα μπορούσαν να εξαλείψουν ανάγκες στέγασης, αντί να συσσωρρεύουν περισσότερο πλούτο στους κυφήνες, πόσο επίσης οι εργοδότες θα 'πρεπε να πληρώνουν τόκους υπερημερίας αν αργούν να πληρώσουν τους εργαζομένους. Και το μεταναστευτικό, που θα πρέπει να κοιτάξουμε με περίσσια προσοχή, γιατί αν συνεχιστεί έτσι όπως πάει, αλίμονο μας θα μείνουμε μόνοι με τους κωλοέλληνες.
Πιστεύω ότι για κάποια λίγα από τα παραπάνω, μία αριστερή κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει τουλάχιστο την αρχή συζήτησης. Δε μιλάω για τα πολύ τραβηγμένα, αλλά για αυτά που είναι κατοχυρωμένα στο δυτικό κόσμο σε μη μαύρες δουλειές, όπως η καθυστέρηση μισθοδοσίας, ή η μη ανοχή να δουλεύεις πάνω από 8ωρο χωρίς να πληρώνεσαι γι' αυτό. Για αυτά τα πράγματα το μόνο που χρειάζεται δεν είναι ίσως ούτε καν συζήτηση, αρκεί η επιθεώρηση εργασίας να κάνει τους ελέγχους που πρέπει ή να δέχεται καταγγελίες και να μην τις ρουφιάνευε ούτε να τις έκρυβε πίσω μίζες των εργοδοτών. Δεν περιμένω τίποτα παραπάνω απ' αυτά, αλλά πιστεύω ότι θα αρκούσαν τουλάχιστο για να μη βλέπεις θλίψη στους ανθρώπους και να έπαιρναν το στοιχειώδες κουράγιο να διεκδικήσουν κάποια στοιχειώδη πράγματα, με ευσεβή μου πόθο την πραγματική επανάσταση.
Ειλικρινά όμως ακόμα δεν έχω καταλάβει τι εννοείς με το «[μία αριστερή κυβέρνηση] ίσως καταφέρει να τα σκατώσει με τον επωφελέστερο τρόπο για την προώθηση ζητημάτων που προσωπικά θεωρώ πως είναι σημαντικά». Με ποιον τρόπο η αποτυχία αριστερής διακυβέρνησης θα μπορούσε να ωφελήσει την προώθηση σημαντικών ζητημάτων; Με από έξω παρέμβαση ή με από μέσα αντίδραση;
Τέλος, αν και η επιλογή μου στις εκλογές είναι κατά βάση αποτέλεσμα συναισθημάτων, υπάρχει και ένα ίχνος ορθού λόγου μέσα σ' αυτήν, που θα ταλαντεύεται μέχρι την Κυριακή.
1. Μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θεωρώ ότι θα συνεχίσει την καταστροφική πορεία της χώρας κατά τα τελευταία 40 χρόνια.
2. Η είσοδος στο πολιτικό προσκήνιο φασιστικών μορφωμάτων όπως Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΧΑ, Δημοκρατία Ξανά, θα εντείνει τον εκφυλισμό της κοινωνίας.
3.Μία κυβέρνηση αριστεράς θα τάραζε την φαινομενική πολιτική ηρεμία και εφησυχασμό της Ευρώπης, καθώς επίσης θα έδειχνε στους πολίτες άλλων χωρών, ότι δεν είναι εντελώς ανυπόστατο να σκεφτούμε καν την αλλαγή.
(...Χωρίς να έχω την προσδοκία ότι αυτό είναι που θα κάνει μία αριστερή κυβέρνηση. Λέω μόνο ότι πρέπει να αρχίσουμε ξανά να χρησιμοποιούμε τις λέξεις που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης)
Με λίγα λόγια ξέρω τι θα 'θελα να μπει στο κΥνοβούλιο και τι όχι (αφού υπάρχει - αν δεν υπήρχε, άλλο θέμα). Το μόνο που πλέον έχω να κάνω είναι να τα βρω με τον ίδιο μου τον εαυτό πηγαίνοντας να ψηφίσω. Να το κάνω ή όχι;
Ένα τελευταίο σημείο, κι ίσως όχι της παρούσης, είναι η συμπάθειά μου στους Οικολόγους. Με εξαίρεση το γεγονός ότι όπως κι όλα τα άλλα κόμματα επιδιώκουν να μπουν στη βουλή, συμφωνώ με τα μέτρα που προτείνουν σε όλους τους τομείς: μεταναστευτικό, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, εργασιακά, οικονομικά, πολίτευμα. Το θέμα είναι ότι αν ψηφίσω θα 'ναι για να ληφθεί υπόψη η ψήφος μου, και να μη συμπεριληφθώ στα άκυρα στην εποχή ή στους εκτός βουλής. Δε θα 'ναι ούτε επειδή πιστεύω στο πρόγραμμα του κόμματος που ψηφίζω, αλλά γιατί στην ουσία θέλω να συμβάλλω όσο γίνεται στη μείωση της δύναμης των κάθε λογής σκουπιδιών. Και το ερώτημα παραμένει.
Kommentar veröffentlichen