Nothing but the best

"Παίρνουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας." Αυτό δήλωσε η υπουργός παραΠαιδείας Άννα Διαμαντοπούλου (Ελευθεροτυπία), μετά την ανακοίνωση του Παπανδρέου σχετικά με την ενεργοποίηση του μηχανισμού "διάσωσης" της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ έναντι της χρεωκοπίας. Δεν ξέρω ρε πούστη, σε ποιον απευθύνονται και τους πιστεύει. Τόσο ζώα έχουμε καταντήσει, να ζητάμε τη στήριξη άλλου, να μας το αποκαλούν αυτό ως "Παίρνουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας", και να μη δίνουμε σημασία στο ότι το πραγματικό συμβάν αποκαλείται ως το ακριβώς αντίθετό του;

Ας τα πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Φαίνεται (και πιθανότατα είναι αλήθεια - οι γνώσεις μου σχετικά με την καπιταλιστική οικονομία και ορολογία είναι σχεδόν μηδαμινές, αφού πάντα με απωθούσε το γεγονός ότι τα πάντα στον καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε ερμηνεύονται με βάση οικονομικά στοιχεία και μεγέθη - αποφάσισα ότι ΔΕΝ ΤΑ ΔΕΧΟΜΑΙ) ότι η κατάσταση μίας χώρας που έχει προσφύγει σε έναν τέτοιο μηχανισμό "στήριξης" είναι χειρότερη από μία χώρα που επίσης λειτουργεί με καπιταλιστικούς όρους αλλά δεν έχει καταφύγει στο ΔΝΤ ή σε ο,τιδήποτε παρόμοιο. Άρα να πούμε, ο ήδη εξαθλιωμένος πολίτης θα βρεθεί σε χειρότερη κατάσταση απ' ό,τι πριν.

Δεν ξέρω αν η παρακάτω ρήση είναι κάτι που συμβαδίζει επισήμως με την αναρχική ιδεολογία, αλλά εγώ προσωπικά δεν είμαι της άποψης ότι "Το μη χείρον βέλτιστο". Δεν πιστεύω δηλαδή ότι θα προτιμήσω κάτι επειδή είναι καλύτερο απ' το χειρότερο όλων. Μπορεί να παλέψω για να κάνω τη ζωή κάποιων συνανθρώπων μου καλύτερη και τη διαβίωσή τους ευκολότερη, αλλά δε θα παλέψω λιγότερο αν τα πράγματα γίνουν "λιγότερο κακά". Δε θα διαμαρτυρηθώ λιγότερο αν η ζωή γίνει καλύτερη από παλιά, αλλά πάντως χειρότερη απ' το βέλτιστο - αυτό που ονειρευόμαστε.

Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας δεν πρέπει να γίνονται επειδή η κυβέρνηση ζήτησε τη συμβολή της Ευρώπης στην αποπληρωμή του χρέους. Υπάρχουν χίλια δυο πράγματα που βρωμάνε, και με απωθεί κατά συγκεκριμένο τρόπο αυτή η έξαρση της διαμαρτυρίας όταν συμβαίνει κάτι χειρότερο απ' αυτό που ήδη ζούμε. Χώρια που η διαμαρτυρία γίνεται όταν αυτό το χειρότερο ανακοινώνεται, και ξεχνιέται λίγο μετά, σαν ο κόσμος να συνηθίζει στην κατάντια του. Λοιπόν νομίζω ότι το να συνηθίζεις την κατάντια είναι απ' τις σημαντικότερες ενδείξεις μιζέριας. Και κάτι άλλο, που ίσως μάλιστα να είναι απ' τις μεγαλύτερες αρετές εμάς των αναρχικών: Δε ζητάμε τίποτα λιγότερο απ' το βέλτιστο. Γι' αυτό και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας αναρχικών αφορούν όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, κι όχι μονο το ασφαλιστικό και τους μισθούς (βλ. αστυνομοκρατία, απελευθερώσεις συντρόφων και μη, ρατσισμός και μύρια άλλα).

Απ' την άλλη μεριά πρεπει να αναφέρω και μια άλλη παράμετρο που "μετρά" τα τρέχοντα γεγονότα. Πέρα από την αντίσταση ή/και τη διαμαρτυρία σου ενάντια στην εκάστοτε κατάσταση της κοινωνίας, υπάρχει η σκέψη ότι όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, τόσο πλησιάζουμε στην κατάσταση όπου δεν πάει πια άλλο και η επανάσταση είναι αναπόφευκτη. Είναι όμως σα να ευχόμαστε να εξαθλιωθεί ακόμα περισσότερο ο κόσμος με την προοπτική να εξεγερθεί με τόση ένταση που να καταληθεί το σύστημα. Και δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι η σωστή τακτική.

Υ.Γ. Να σημειώσω επίσης την εξής εύλογη απορία: Η έναρξη του μηχανισμού στήριξης γίνεται για να δανειστεί το κράτος τα λεφτά που της κλέψανε. Γιατί λοιπόν δεν τα παίρνουν απ' αυτούς που τα κλέψανε; ...κλείνοντας τους στης φυλακής τα σίδερα; ...που λέει το τραγούδι ότι είναι για τους λεβέντες, αλλά κάποτε πρέπει να βγούνε οι λεβέντες και να μπουν οι κλέφτες της ζωής μας;