ελευθερία ή θάνατος

Όταν πεθάνω μην ψάξεις τον τάφο μου στο χώμα αλλά στις καρδιές των ανθρώπων.
Αντίο σύντροφε Λάμπρο.

Bart Simpson & σύντροφοι απ' το εξεγερτικό ηλιοστάσιο

Δυασανασχετώ με την έννοια του κράτους, αλλά λυπάμαι για τον κόσμο στην Ελλάδα. Τα επαγγελματικά δικαιώματα χάνονται, και ανεξαρτήτως του τι προσπαθούνε να μας πείσουνε, τα επαγγελματικά δικαιώματα δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω όταν και αν η Ελλάδα βγει απ' την ύφεση. Αλλά τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι, για μένα, μικρής σημασίας σε σύγκριση με τις ελευθερίες που χάνονται. Μας παίρνουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία μέσα απ' τα χέρια μας, και δε μιλάω βέβαια για την ανεξαρτησία της Ελλάδας από ΔΝΤ, ΕΕ και τα τοιαύτα. Μιλάω για την προσωπική ελευθερία του καθενός από μας, και η καταπάτησή της δεν είναι κάτι που άρχισε τώρα, αλλά ιδιαίτερα τελευταία οι από πάνω έχουν ξεσαλώσει.

Λίγοι έχουν μείνει που εναντιώνονται σ' ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Και λέω «σ' ό,τι συμβαίνει» γιατί πλέον δεν υπάρχουν καλά να συμβαίνουν, όλα βρωμάνε και ζέχνουν. Σ' αυτούς τους λίγους που εναντιώνονται δε συγκαταλέγω τους εργατοπατέρες και λοιπούς συνδικαλιστές παρόμοιου βεληνεκούς, γιατί αυτοί πάντα ήθελαν να «δείχνουν» ότι ενδιαφέρονται για να κερδίσουν κανένα ψηφαλάκι. Μιλάω για αυτούς που παλεύουν για να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Και κάποιοι απ' αυτούς δε διστάζουν να δώσουν και τη ζωή τους γι' αυτό, γιατί η ανυπαρξία είναι ίσως προτιμότερη από μια ζωή χωρίς ελευθερία.

Ελευθερία η θάνατος λοιπόν. Όταν ήμουν στο δημοτικό και μάθαινα για το συμβολισμό της σημαίας, μετά από μία αρχική αποστροφή για το σταυρό στο πάνω δεξί μέρος, αισθάνθηκα περήφανη μαθαίνοντας ότι ο αριθμός των γραμμών της ελληνικής σημαίας συμβολίζει τον αριθμό των συλλαβών της φράσης ελευθερία ή θάνατος. Ήταν κι αυτό το ασπρογάλαζο που συμβολίζει τη θάλασσα τη δικιά μου, τη δικιά σου, που υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους, κι έδεσε το γλυκό.

Το κράτος όμως του οποίου σύμβολο είναι η σημαία που περιγράφεται παραπάνω δεν έχει σεβαστεί κανένα από τα νοήματα που συνοδεύει την ελληνική σημαία, και όχι μόνο τα ξεχνάει αλλά και πρεσβεύει τα ακριβώς αντίθετά τους όλο και περισσότερο με τα χρόνια. Για το σύνθημα ελευθερία ή θάνατος δεν τίθεται θέμα: Στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας έχουν καταπατηθεί όλες οι ατομικές ελευθερίες. Όπου με δημόσια ασφάλεια εννοείται η ασφάλεια αυτών που κλέβουν την αξία της εργασίας μας κι αυτών που δημιουργούν το καθεστώς που συντηρεί αυτή την κατάσταση. Σε θέλουν ανελεύθερο και ζωντανό, να δουλεύεις σαν το σκυλί γι' αυτούς και την καλοπέρασή τους. Αν παραμείνεις ελεύθερος παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να σε εγκλωβίσει στον ίδιο φαύλο κύκλο που βρίσκονται κι οι υπόλοιποι, τότε πρέπει να πεθάνεις. Όσο για τη θάλασσα, δεν αφήνεται να είναι δικιά μας, την ιδιωτικοποιούν ή την κρύβουν με αισχρά και γιγάντια κτίρια.

Αυτοί λοιπόν που σέβονται και που κάνουν πράξη όλα όσα συμβολίζει η ελληνική σημαία, καίνε την ελληνική σημαία και το ελληνικό κράτος τους αποκαλεί προδότες. Αλλά το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει προ πολλού προδώσει την ελληνική σημαία και ό,τι αυτή συμβολίζει. Οπότε να το προσέξουμε λίγο αυτό: Δεν είναι μόνο οι λέξεις που τους αλλάζουν το νόημά τους, δεν είναι μόνο οι σημαίες που ξεχνιούνται τα νοήματά τους, αλλά κυρίως είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ που αντιστρέφεται. Κι όταν αυτό το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν μπορούμε να το διακρίνουμε καν (κι ούτε καν αναρωτιόμαστε γιατί η λεζάντα δεν ταιριάζει με τη φωτογραφία), τότε πνιγόμαστε μέσα σε βούρκο και πεθαίνουμε χωρίς να το πάρουμε είδηση, ώστε να καταλάβουμε ότι πρέπει να ψάξουμε να βρούμε κάτι να κρατηθούμε. Δηλαδή πεθαίνουμε χωρίς προειδοποίηση από κανέναν και χωρίς συνάισθηση της κατάστασης από μέρους μας.