σκόρπιες κουβέντες

Γαμώτο. Οι άντρες είναι ηλίθιοι. Οι γυναίκες επίσης. Και κανείς δεν ξέρει τι θέλει, γιατί κανείς δε γνωρίζει τον εαυτό του. Μερικοί προσπαθούν βέβαια. Αλλά πρέπει να μαστε ειλικρινείς, να πάρει. Με τους εαυτούς μας πάνω απ' όλα.

Όταν η μνήμη εξασθενεί, οι λεπτομέρειες απαλύνονται, η πραγματικότητα χάνεται, η ανάμνηση θαμπώνει. Μόλις και μετά βίας συγκρατώ μια έκφραση, το πρόσωπό σου γίνεται υποψία, εικόνα χωρίς περίγραμμα και όρια, μια διάχυση στην οθόνη του νου. Τότε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, το βλέμμα σου αποκτά δύναμη, το χαμόγελο τον πιο βαθύ του ήχο, το δέρμα βρίσκει την τρυφερή του υφή. [...]

Μας ανήκει μόνο ό,τι χάνουμε, καθώς τα χέρια δεν κατάφεραν να κρατήσουν δική τους την ύλη˙ μόνο ό,τι γίνεται κτήμα της ψυχής παραμένει για πάντα δικό μας, όταν μετακομίζει απ’ την πραγματικότητα στην ιδέα. Στη χώρα που όλα στέκουν μόνα τους στην πιο τέλεια μορφή τους. Όσο χάνεσαι στο βάθος της ζωής, η ηχώ καλύπτει τον ήχο σου. Η αντανάκλαση υπερβαίνει το είδωλό σου, οι σκιές καλύπτουν το φως σου. Σε χάνω από δίπλα μου για να σε βρω ξανά. Σ’ ένα στίχο στο τραγούδι της παρέας, στην τελευταία νότα μιας μουσικής που μένει μετέωρη, στις πιο αχνές πινελιές ενός πίνακα. Ανήκεις στον εαυτό σου πια και το ελεύθερο χωρά, υπάρχει παντού. Σαν έργο τέχνης απευθύνεσαι σε όλους και στην Τέχνη σε συναντώ. Στην απουσία σου.

Αντώνης Κυριαζάνος

When memory gets weak, details become softer, reality gets lost, recollections dazzle. I am hardly able to remember an expression, your face is only a hypothesis, a picture without frame and borders, diffusion on the screen of mind. Then, more than ever, your look gains intensity, the smile gains its deepest sound, the skin goes back to its tender nature. [...]

We own only what we lose, as hands never made it to take hold of the matter; only what becomes the soul's property keeps being ours for ever, when it moves from reality to virtue. In the land where everything stands alone in the most perfect form. While you get lost in the depth of life, echo covers the sounds you make. Reflection goes beyond your mirroring, shadows cover your light. I lose you from being next to me but I meet you again. In a verse of the song that the friends are singing, in the last note of a music that stays hovering in the ambience, in the faintest slosh of a drawing. Now you belong to your own self, and what is free can fit and exists everywhere. As an art work you appeal to everybody, and I meet you in the Art. To your absence.

Antonis Kiriazanos